[نقاشی]: تندیس نصرت رحمانی، [یک یادآوری برای: حسین زنده رودی و نقاشان سقاخانه] Introduction and review

"این نسل غالبا نوجوانانی بودند که یک دهه پیشتر،با ورود به سازمان حزب توده،به دنبال ساخت تندیسی از خود در کنارمجسمه خیالی آزادی بودند!اما جریان شکست‌ سیاسی 28 مرداد 1332،نه‌تنها آرزوی تندیس آنها را به‌ گور برد،بلکه مجسمه آزادی را نیز برای آنان متلاشی کرد. نصرفت هفده‌ساله بود که در نخستین کنگره نویسندگان‌ ایران،در خانه وکس(تیر 1325)،صادق هدایت و نیما یوشیج(پدران معنوی نثر و نظم جدید)را از نزدیک دید و بعدتر تا آخر عمر هرجا و به هرطریق تأکید داشت که‌ مابین هدایت و نیما-علی‌رغم این‌که به‌عنوان شاعر مورد مهر مهر تأیید نیما شهره شده بود-این صادق هدایت است‌ که حق پدری بر گردن او دارد! و این در زمانی بود که از نظر اجتماعی‌ در جامعه آن زمان این کار نوعی بی‌اخلاقی تلقی می‌شد؛ یعنی،درحقیقت،رژیم پهلوی تلاش داشت،مقوله‌هایی‌ مثل امامزاده و سقاخانه و جنوب شهر و زندگی توده را به‌ طریقی پنهان نگاه دارد و نوعی ارزش‌گذاری در میان ملل‌ و جوامع دیگر از خود به‌وجود آورد که مبتنی‌بر ثروت و اخلاق و تجدد باشد!نصرت،که پیوسته در آرزوی‌ نقاش شدن بود،اشتهار در شعر،او را از نقاشی به دور کرد. او وقتی‌ در خرداد 1379،در محله پیرسرای رشت داشت می‌مرد، برای اولین‌بار خوشبخت بود؛چون بر بستر بیماری او زنی بود که اواخر دهه سی در اوج شهرت و البته،اعتیاد و بی‌بندوباری-با او ازدواج کرده بود،چند سال بعد طلاقش داده بود،رفته بود و چند ازدواج ناکام دیگر کرده بود،اما باز هم در سرانه پیری-وقتی دیگر توی‌ ترمینال تهران برای سوار شدن در خودروهایی که به‌ سمت رشت می‌رفتند،کسی او را نمی‌شناخت-شهر و شهرت را رها کرد و در 1366،برای همیشه به رشت رفت‌ تا در کنار همسر اول خودن،پوران شیرازی،طعم میوه‌های‌ قدیم را بیابد."