نامه ی بهاری 1387 Transit

"اگر بود هم باید قبول می‌کردیم‌ چون همان‌طوری که تولد دست ما نبود. چندی پیش چیزی نوشتم‌ که این دنیا با حدود 6 میلیارد انسان اگر سوار مترو یا ترنی برای مدت صد سال مدام بشوند که مبدا داشته و مقصد نداشته باشد و این 6 میلیارد انسان‌ زندگی روزانه معمولی را ادامه دهند ناچار در ایستگاه تعدادی پیاده و تعدادی سوار می‌شوند. بعد از دور صد ساله مترو یا ترن فرضی به مبدا که‌ می‌رسند شاید تعدادی شل،کور و چلاق از مسافرین باشند اما از 6 میلیارد انسانی که قبلا سوار شده بودند،اثری نیست اما 6 میلیارد متجاوز پیاده می‌شوند و یا حضور دارند. حالا که این طور است چرا در این مترو صد ساله‌ خوش نباشیم. حالا که این من‌ها را ما داریم چرا به‌ من‌های دیگران احترام نمی‌گذاریم؟آخر او هم‌ من است تنها تو من نیستی!چه بنویسم که‌ امسال برای تو عزیز هدیه‌یی باشد."