شعر: جیغ بنفش و بدویت نهفته در شاعر Journal Article

"این مقاله نیز دو هدف عمده را دنبال‌ می‌کند،اولا نشان دهد که حسامیزی امری‌ست ذاتی و نه اکتسابی،به بیان دیگر حسامیزی محصول مستقیم فرایندهای مغزی است و به دنبال آن بیان دارد که‌ فرآیند نوروفیزیولوژیک چه‌گونه می‌تواند در امر آفرینش هنری دخیل باشد. درحالی‌که از لحاظ یک‌ پژوهنده علم،مهم است که بداند چرا حسامیزی به وجود می‌آید؟آیا یک بیماری‌ است یا نه،یک استعداد و به عبارتی موهبت محسوب می‌شود؟آیا در امر شناخت و معرفت تأثیرگذار است؟مغزی که‌ Synesthesia در آن رخ می‌دهد به‌ موضوعات مختلف چه‌گونه می‌نگرد؟سایر ویژگی‌های این مغز چه‌گونه است؟و صدها سؤال دیگر و اتفاقا جالب است که همین سؤالات ما را به درک بهتر شعری‌ چون شعر کبود راهنمایی می‌کند. برای اثبات این مدعا باید نشان داد که آن‌چه در شعر کمبود در ذیل سایه ترکیب جیغ بنفش به وجود آمده‌ است نیز نشانه‌هایی از اصالت در خود دارد. تلاش انسان اولیه را برای مهیا کردن شناختی بهتر از جهان‌ خارج و به زیر سلطه درآوردن آن را می‌توان در ابیات زیر مشاهده نمود01: کیومرث شد بر جهان کدخدای نخستین به کوه اندرون/ساخت جای سر تخت و بختش برآمد ز کوه پلنگینه پوشید/خود با گروه از او اندر آمد همی پرورش که‌ پوشیدنی نو بدو نو خورش یا آن‌جاکه از«کشف»آتش توسط هوشنگ سخن می‌گوید: به‌سنگ اند آتش ازو شد پدید/کزو روشنی در جهان گسترید ولی در این قسمت از شاهنامه چندان نمی‌توان نشانی از حسامیزی یافت زیرا شاهنامه خود بر متونی استوار است که زیر سایه ثنویت اساطیر زرتشتی دست به‌ تفکیک عالم زده و آن را به دو مقوله مزدایی و اهریمنی تقسیم کرده است و دیگر نشانی از یکی شدن یا حسامیزی در آن یافت نمی‌شود."