Abstract:
دعا پیوندی معنوی میان انسان و پروردگار است که اثر تربیتی و سازندگی مهمی در روح انسان دارد و راهنمای انسان به قرب الهی است.دعاهای ماثور نیز یکی از ذخایر ارزشمنددر این زمینه می باشند.از این میان،دعای ابو حمزه ثمالی مضامین قرآنی،اخلاقی بسیاری در بر دارد.این دعا از زبان مبارک امام سجاد(ع)بر ابوحمزه ثمالی تعلیم داده شده است وشامل سه محور اساسی است.در محور اول معرفت الهی به عنوان کلید هدف نهایی مطرح می گردد،در این محور به موضوع گریز ناپذیری بنده از محدوده حکومت الهی،شناخت ذات و راهنمابودن خداوند اشاره دارد.در محور دوم به راه سعادت و نجات انسان از طریق تمسک به رحمت الهی،عمل به حسنات ودوری از سیئات اشاره دارد.محور سوم به مبحث دعا،آداب و مهم ترین خواسته های ایشان اشاره دارد.
Machine summary:
"امام پس از ذکر اعتماد خود نسبت به رحمت خداوند،مراتب و حسن ظن خود را نمودار کرده و چنین تعلیم می دهد که نسبت به او باید همیشه گمان نیکو داشت و این از تعلیمات قرآن است که تمام انبیاء و اوصیاء،این نظریه را پیروی کردند همان طور که علی(ع)در اغلب از تعالیم خود اشاره به حسن ظن نسبت به پروردگار عالم کرده است و در فقراتی از دعای معروف کمیل چنین متذکر می شود:ای خدای من کاش می دانسته که آیا مسلط خواهی کرد آتشش را بر روی هائی که در آستان عظمت تو به سجده درآمده اند یا به زبان هائی که صادقانه به وحدانیت تو گویا شده اند و یا بر دل هایی که محققانه به خدایی تو اقرار کرده اند با بر اعضائی که در دیار بندگی تو افتخار فرمانبرداری را داشته اند و یا اقرار به گناهان خود باب رحمت و بخشایش تو را کوبیده اند و به درستی که درصدد بازگشت به سوی تو بوده اند ـ آیا با این حالات آتش را بر آن ها مسلط خواهی کرد!)و این در مقام استفهام انکاریست ـ سپس عرض می کند:»ما هکذا الظن بک ولا اخبرنا بفضلک عنک یا کریم؛حاشا که چنین باشد،نیست این گمان بر تو و از فضل و کرم تو چنین چیزی درنیافته ایم«."