Abstract:
یکی از شاخه های قرآن پژوهی علم قرائت است. این علم به دنبال تعیین قرائت صحیح قرآن، مطابق با قرائت پیامبر گرامی اسلام(ص)، است. از صاحبان مکتب در این زمینه هفت نفر برگزیده و به قرّاء سبعه مشهور شدند : ابو عمرو بن علاء، حمزه بن حبیب زیّات، عاصم بن ابی النجود، کسائی، ابن کثیر، ابن عامر و نافع.
Machine summary:
علم قرائت، قراء سبعه، قرائت عاصم مقدمه با شروع نزول قرآن، امر قرائت نیز در میان مسلمانان رونق و جایگاهی اساسی مییابد، اما اقتضای حضور شخص پیامبر گرامی اسلام (ص) و پس از رحلت آن حضرت، حضور صحابه ی گرانقدر ایشان در میان مسلمانان، آن بود که این علم در سال های اولیه ی ظهور اسلام در شکل ابتدایی و غیر تخصصی خود سیر نماید.
(دمیاطی/ 5) ابن الجزری نیز مانند دمیاطی، سماع را در تعریف قراءات گنجانده و میگوید: قراءات، عبارت از علم به کیفیت ادای کلمات قرآن و اختلاف این کیفیت است.
در دوره ی چهارم، مردم بر آن شدند که از میان قراءاتی که با رسم الخط قرآن منطبق بود بر قراءاتی بسنده کنند که حفظ آنها آسان و نیز قرائت بر طبق آنها قابل ضبط و شایسته ی انطباق با قواعد کلی عربی باشد؛ لذا آن ها در صدد جست و جو و یافتن پیشوایی در قرائت برآمدند که به وثاقت و امانت و حسن تدین و کمال، معروف و از عمری طولانی و شهرتی در خور بهرهمند باشد و نیز معاصران او، عدالت و وثاقتش را در روایات و قراءات و همچنین علم و آگاهی او را نسبت به آنچه قرائت کرده است، متفقا مورد تأیید قرار دهند.
(طبرسی/1/25) دمیاطی نیز در این باره مینویسد: پس از آن که اختلاف مربوط به قراءات رو به فزونی گذاشت، مردم تصمیم گرفتند پیشوایان و قاریان معروف به وثاقت و امانت در نقل و درک صحیح و کمال علم را که عمری را در قرائت و اقراء سپری کرده بودند برگزیدند.
(ذهبی/1/87) با این که حفص خود میگوید: قرائت عاصم که همان قرائت علی (ع) است را بدون کم و زیاد اقراء میکند.