Abstract:
یکی از مسائل مهمی که در تحلیل امنیت پایدار کشورها مورد توجه قرار میگیرد،پویایی جمعیت در حوزه کشورهای پیرامونی و تأثیرات آن بر کشور مورد نظر میباشد.جدای از موضوع مهاجرت،مسائلی از جمله بهداشت و بیماریهای مسری،جرایم فرامرزی،قاچاق کالا و ارز،قاچاق مواد مخدر،جابهجاییهای ناگهانی جمعیت در هنگام بروز وقایع غیرمترقبه طبیعی،بحرانهای سیاسی و اجتماعی داخلی،جنگها و سایر موضوعات مربوطه که فهرست طولانی را تشکیل خواهند داد، از جمله مسائلی هستند که تأثیرات آن در داخل مرزهای کشور دیده خواهد شد.این امر به ویژه از آن جهت اهمیت دارد که مرزهای سیاسی به هر اندازه که مطمئن و حفاظت شده باشند،قادر نخواهند بود کشورهای را نسبت به تأثیرات جمعیتی کشورهای همجوار مصون نگه دارند.این نوشتار بر آن است تا وضعیت جمعیت منطقه پیرامونی جمهوری اسلامی ایران در حال حاضر و تحولات آن طی سالهای آینده تا سال 2050 را مورد بررسی قرار داده و تهدیدها و بطور کلی تأثیراتی را که بر امنیت در مفهوم گسترده آن خواهند داشت احصاء نماید.پویایی جمعیت کشورهای همسایه و منطقه از موضوعاتی است که توجه جدی صاحبنظران و صاحبمنصبان را میطلبد.به ویژه آنکه بالاترین میزان پویایی جمعیت در ورای مرزهای شرقی ایران در حال وقوع است.لذا لازم است با درک اهمیت موضوع و حصول اجماع ملی،در حوزه تعامل با این کشورها الگوی معجزهآمیز ایرانی در ارتقای سطح کیفی جمعیت کشور به کشورهای هدف در منطقه صادر گردد.
Machine summary:
"جوانی سن جمعیت کشورهای منطقه و توزیع گروههای سنی در حال حاضر و سالهای آتی طبق آخرین دادههای آماری و تخمینها در جدول«ب»نشان داده شده است: (به تصویر صفحه مراجعه شود) چنانکه ملاحظه میگردد افغانستان و عراق هر کدام با داشتن بالاترین درصد گروه سنی بین صفر تا چهارده سال،جوانترین کشورهای منطقه به شمار رفته و پس از آنها پاکستان و هند قرار میگیرند.
در جدول«ز»رتبه توسعه انسانی کشورهای منطقه و میزان سرانه درآمد ناخالص ملی آنها بهطور جداگانه ذکر شده است: (به تصویر صفحه مراجعه شود) در این فهرست بالاترین رتبه متعلق به ایران و با اختلاف نسبتا کمی ترکیه قرار گرفته است.
تفاوتهای موجود به عنوان منبع تهدید ثبات و امنیت پایدار کشور به جز برخی مشابهتها با ترکیه،تفاوتهای جمعیتی ایران با چهار کشور افغانستان،پاکستان،عراق و هند کاملا بارز و چشمگیر است و بالتبع زمینههای جدی را برای توجه اتباع این کشورها به جمهوری اسلامی ایران و بعضا حرکت آنها به سوی مرزهای کشورمان ایجاد مینماید.
ضرورت مشرکت در اجرای برنامهریزیهای کلان جمعیتی در کشورهای منطقه از طریق مشارکت مستقیم در قالب همکاریهای دوجانبهدر زمینه برنامههای ارتقای وضعیت خانواده و بهداشت باروری و گسترش آموزشهای مربوطه بر اساس حدود شرعی و عرفی،همکاری سهجانبه و چندجانبه با کشورهایی که نگرانیها و اهداف مشترک دارند همچون ترکیه و نیز همکاری با سازمان بینالمللی از جمله سازمان بهداشت جهانی و صندوق جمعیت ملل متحد از جمله بسترهایی است که میتواند تأثیرات کمکهای ایران را بیشتر نماید."