Abstract:
مقدمه: جمعیت و توسعه پایدار رابطه معناداری با هم دارند. در این خصوص با سه نظریه طرفداران رشد و ازدیاد جمعیت، مخالفان رشد جمعیت، هواداران جمعیت ثابت مواجه می باشیم. در این نوشتار نظریه جمعیت متناسب مورد توجه است که با تعادل بین جمعیت، منابع و فرآیند توسعه نه تنها نیازهای مادی و معنوی اعضاء جامعه تامین می شود، بلکه خوشبختی نسل های آتی نیز با استفاده بهینه از محیط زیست و پایداری فرآیند توسعه مد نظر باشد. مرور انتقادی: برخی از مناطق که با پر جمعیتی نسبی و مطلق مواجه می شوند، لاجرم منابع ملی به جای سرمایه گذاری های اساسی و زیربنایی، صرف هزینه های مصرفی جمعیت رشد یابنده می شود. جمعیت ایران نیز در پنج دهه اخیربا میانگین رشد 45/2، تقریبا7/3 برابر شده است. رشد جمعیت با عث گردیده است بخش اعظم منابع وسرمایه هایی که باید صرف سرمایه گذاری، ایجاد اشتغال، تولید و رونق اقتصادی ودر نهایت توسعه شود صرف هزینه های مصرفی گردد. هزینه های آموزشی، بهداشتی، خدماتی ومهم تر از این ها پرداخت یارانه ها نمونه ای از آن هاست. بحث: بیکاری، فقر، مشکلات آموزشی وبهداشتی، تخریب وآلودگی های زیست محیطی، کاهش سرانه آب از پیامدهای رشد فزاینده جمعیت در ایران است. بنابراین پیشنهاد می شود با کنترل موالید رشد جمعیت به 5/0 درصد کاهش یابد. خوشبختانه با توجه به اظهار نظر های مراجع وفق های شیعه و اهل سنت در مورد عدم ممنوعیت کنترل موالید، که بعضا مستقیما از طرف نویسنده استفتا شده است، بیان گر آن است که این جهت منع شرعی نیز وجود ندارد.
Machine summary:
"رشد افزایش بودجۀ اختصاصی در سالهای اخیر علیرغم موفقیت نسبی در کنترل جمعیت روی دیگر سکه است به گونهای که صرفنظر از سرمایههای ثابت از قبیل ساختمان،تجهیزات و نیروی انسانی،بودجۀ آموزش و پرورش و آموزش عالی ایران در سال 1389،مبلغی بالغ بر 15 هزار میلیارد تومان برآورد شده است که بیش از 4 درصد از بودجۀ کل کشور را شامل میشود.
موضوع شهری شدن و تراکم جمعیت در شهرهای بزرگ از این نظر حائز اهمیت است که بدانیم به دلیل ضعف مدیریت در کشورهای در حال توسعه،رابطۀ معناداری بین انبوهی جمعیت و فقر،حاشیهنشینی،ناهنجاریهای اجتماعی و افزایش جرایم،ترافیک،آلودگی هوا و به طور کلی مشکلات زیست محیطی وجود دارد.
سئوال اساسی این خواهد بود که منابع آب مورد نیاز این شهرها در آیندۀ نزدیک از کجا تامین خواهد شد؟علاوه بر آب شرب و مصارف بهداشتی با توجه به روشهای سنتی آبیاری در بخش کشاورزی که حدود 90 درصد آب استحصالی را به خود اختصاص داده است،نیاز جمعیت فزایندۀ ایران مستلزم یک انقلاب بزرگ در نظام آبیاری کشور و یا وابستگی بیش از پیش به محصولات زراعی خارجی است.
نتیجهگیری و پیشنهاد همانگونه که ملاحظه شد،با توجه به رشد جمعیت و محدودیتهای منابع به ویژه در کشورهای در حال توسعه،ایجاب میکند که نه تنها واحدهای سیاسی،بلکه سازمانهای بینالمللی در خصوص پدیدۀ رشد جمعیت چارهجویی کنند در غیر این صورت پیامدهای منفی چون بیکاری،فقر،مشکلات اجتماعی،اقتصادی و فرهنگی و گسترش حاشیهنشینی، ناهنجاریهای اجتماعی و مهمتر از آن تخریب محیط زیست اجتنابناپذیر خواهد بود."