بیان هنرمندانه نو بودن: نقدی بر نمایش آثار ناهید توکلی در گالری آران Introduction and review

این چیدمان تصویری، مانند یادداشت‌های ذهنی کنارهم‌نشانده، کار ناهید توکلی است که مخاطبش را به نگاه‌کردن وامی‌دارد. اینجا متعارف، سنت‌های کهنه، چشم‌آشنایند که جامعه با آنها درگیر است و اساسا خود را در یک روح جمعی و همگون "شابلون"‌شده نشان می‌دهند. همانند دورة مینیاتور که وزن فردیت هنرمند نسبت به شکل و کار کلی کمرنگ‌تر است؛ و اما، این اصل و خصوصیت سنت‌شده می‌توانند امروزی و مدرن باشند، که خود در دوره‌ای نه الزاما قدیمی سنت‌شده‌اند؛ شکل و روح کلی مدرن تعریف‌شدة امروز هنرمند "پیرامونی" در تعریف "هویت"‌اش چنین است. خصوصیات کار چنین راه‌رفته‌هایی این تعریف را باز به یک روح جمعی و شکل همگون کشانده است. کارهای ناهید سعی می‌کند در این راستا باشد؛ و این با پتانسیلی که در خود دارد و نشان می‌دهد مثبت است. فرم کار با این که تاحدودی به کارهای Matt Barney نزدیک می‌شود، اما خودش می‌ماند و فردیت و نوع نگاه خاص خود او.