مجسمه: معماری، ماکت معماری؟ - درباره تأثیر معماری بر مجسمه سازی - Journal Article

ریشة این دیدگاه تازه در تعالیم مدرسة باهاوس بود؛ تعریف جدیدی که والتر گروپیوس از معماری و دیزاین داده بود؛ پیوند جدیدی که به‌‌علت به‌وجودآمدن تکنولوژی میان معماری و هنر ایجادشده بود؛ نگرشی که براثر به‌وجودآمدن اجتماعات معاصر و ایجاد فضاهای جدید و وسایلی که تا دیروز کاربردی نداشتند، اما با ایجاد فضاهای عمومی کاربرد پیدا کرده بودند و باید برای آنها نیز هم طراحی می‌شد. در اوایل دهة 1960 دوهنرمند نیویورکی ـ کلاوس اولدنبرگ1 و ریچارد آرتش‌واگر2 ـ از نخستین‌مجسمه‌سازانی بودند که توجه ویژه‌ای به اشیای روزمره کردند؛ و تنها به شکل یک‌فرم به اشیا نگاه می‌کردند و مجسمه‌هایی که به‌وجود آوردند، ویژگی‌های معمارانه یا دیزاین داشتند؛ مثلا، بزرگی کارهای اولدنبرگ به اندازة ساختمان‌ها بود ویا کاری از آرتش‌واگر که میز و صندلی است، اما ـ علی‌رغم ویژگی‌های مجسمه ـ درواقع کاربرد صنعتی خود را نیز حفظ کرده است. به‌قدری کارهای او فضای معمارانه دارد که گاه تشخیص و تمیزدادن آن از فضا سخت است؛ مثلا، مجسمه‌ای در بروکلین نیویورک ساخته به‌نام آرنا4 که درواقع محل اجرای تئاترهای روم باستان بوده است؛ این سازه به‌قدری عظیم است که شبیه یک‌بناست تا مجسمه.