نقد: اپیدمی سانسور - اشاراتی در باب قیچی و سیاهمالی در هنر - Journal Article

اپیدمی سانسور [ اشاراتی درباب قیچی و سیاهمالی در هنر ] دکتر هادی هزاوه‌ای چارلز لدری این ژیوژن اندازه و مقیاس یکی از مهم‌ترین ویژگی‌های مجسمه است که تأثیر روانی آن بر بیننده زیاد است. یکی از نکاتی که باعث کوچک و بزرگ‌دیدن اشیا می‌شود، پرسپکتیو است که در برخی از کارهای معاصر این قانون با تغییر اندازه به‌هم ریخته می‌شود. اما اندازه در مجسمه‌سازی نکتة مهمی است که ارتباط آن با فضای اطراف اثر به آن معنا می‌دهد و به نوعی درگیری مجسمه و فضا را تشدید می‌کند. نگاه آنها به ساخت ویا آرزوی ساختن مجسمه‌های بزرگ از بین رفته است؛ به دلیل این که، با وجود فناوری و کامپیوتر، ساخت مجسمه‌ای عظیم اهمیت ویژه‌ای ندارد و راحت‌تر قابل اجراست و پیچیدگی اجرا، که در آثار دوران‌های قبل بوده و زحمتی که هنرمند برای اجرا می‌کشیده دیگر وجود ندارد و کارهای اجرایی مجسمه‌سازی سهل‌الوصول‌تر شده است. ●●● چندروز پیش هنرمندی که کتاب‌ها را مصور می‌کند، کارهایش را نشانم می‌داد که قراردادی، با مواظبت و بزن‌وبرو کار شده بود، درآخر کارهای اصلی خود را، که آزادتر، خارج از محدودیت لباس بلند بود، می‌گفت: "اینها را فقط برای خودم می‌کشم!" ●●● سانسور در ادبیات حتی در دیکشنری‌های بزرگ و معتبر دنیا هم هست؛ مثلا، برای لغت F…K، که در صحبت‌های هراروپایی و امریکایی و در هر سی‌دی رپ و رگ، هزاران‌بار تکرار می‌شود و از آن ده‌هالغت جدید با معانی مختلف معقول ساخته‌اند، سرباز می‌زنند.