زمان اندیشی دورنی از دیدگاه هوسرل Journal Article

پدیدارشناسی زمان می‌کوشد تا تبیین کند که چگونه زمان آگاهی درونی ساخته می‌شود. در حقیقت پدیدارشناسی آگاهی از زمان ساختار ماهوی آگاهی را بررسی می‌کند. ساختاری که به ما اجازه می‌دهد تا عین زمان‌مند را در لحظات گوناگون‌اش یکسان و واحد درک کنیم. در رویکرد پدیدارشناسانه، زمان دیگر مقدار حرکت، یا خصلت‌های روان‌شناسانه نفس و حتی پیش‌فرض‌های استعلائی شناخت نیست. در واقع هوسرل بر اساس دیدگاه پدیدارشناختی خود سه سطح از زمان را بررسی می‌کند. 1. زمان کیهانی یا زمان عینی 2. زمان ذهنی و شخصی 3. آگاهی از زمان درونی. تجربه‌ی ما درباره‌ی اعیان زمان‌مند ساختاری سه وجهی دارد که عبارتند از: 1. پیش‌یازی 2. نگهداشت و 3. انطباع اولیه. پیش‌یازی فرآیندی است که به وسیله‌ی آن انتظارات شکل می‌گیرند در حالی که این انتظارت بی‌درنگ با آن چیزی که در انطباع اولیه‌ی تجربه می‌شود ارتباط پیدا می‌کنند. نگهداشت فرآیندی است که به وسیله‌ی آن چیزی که به‌ عنوان اکنون تجربه می‌شود در آگاهی باقی می‌ماند و به عقب فروکش می‌کند. انطباع اولیه‌ی سازه آگاهی است که معطوف به مرحله‌ی کنونی عین است. انطباع اولیه را نمی‌توان مستقل از افق زمانی آن در نظر گرفت. بنابراین طبق پدیدارشناسی هر تجربه‌ای متضمن یک افق زمانی است که آگاهی ما درباره‌ی اعیان در بستر این افق‌ها تحقق می‌یابد. این مقاله سعی می‌کند دیدگاه هوسرل درباره‌ی زمان آگاهی را بیان کند.

The phenomenology of time attempts to investigate how is constituted the internal time consciousness. In fact phenomenology of time-consciousness concerns itself with the structure of the act of perceiving that allows us to apprehend a temporal object as unified across its manifold moments. In this approach time is no longer the measure of motion, the psychological characters of soul and even the transcendental presuppositions of cognition. Husserl distinguishes three levels of time for our consideration: (1) world[ly] or objective time; (2) personalistic or subjective time; and (3) the consciousness of internal time. According to Husserl our experience of temporal objects consists of three aspects: 1. protention, 2. retention and 3. primal impression. Protention is a process by which anticipations are formed concerning what will shortly be experienced (in primal impression). 2- Retention is a process by which something that is experienced-as-present remains in consciousness and sinks back. 3- Primal impression which is the component of consciousness that is narrowly directed toward the now phase of the object. The primal impression cannot be thought independently of its temporal horizon. Thus all experience entails a temporal horizon. This article attempt to explain Husserl's account of time-consciousness.

"منشاء زمان از دیدگاه هوسرل بنا بر نظر هوسرل هنگامی که درباره‌ی ماهیت زمان، سخن می‌گوئیم، به ناچار مسأله‌ی منشاء 3 زمان نیز مطرح می‌شود و برای بحث در این زمینه باید به صور اولیه 4 آگاهی از زمان نیز توجه کنیم. هوسرل در کتاب Association Imagination Modifications Trace Content Reproduce پدیدارشناسی آگاهی از زمان درونی نظر برنتانو را به این صورت بیان می‌کند: «بنابراین ما خاستگاه تصور زمان را در قلمرو قوه خیال کشف نموده‌ایم. هوسرل ماهیتی را که با این روش به دست می‌آید ایدوس می‌نامد و معتقد است آگاهی باید به صورت استعلایی یعنی به عنوان شرطی برای امکان جهان عینی درک شود. بنابراین لازم است این امر به خوبی درک شود که چگونه زمانی را که در هر بخش از آگاهی از زمان، به عنوان یک عین فرض می‌کنیم، با زمان عینی و واقعی مرتبط می‌شود. 6 هوسرل خاطر نشان می‌کند که از یک سو باید سازه‌های واقعی و لحظاتی را که از طریق تحلیل واقعی درباره امر زیسته به دست می‌آوریم، جدا کنیم و از سوی دیگر باید بدانیم تجربه‌ی (زیسته) التفاتی به لحاظ ذات و ماهیتش، همواره آگاهی از چیزی است. به عنوان مثال، هنگامی که می‌گوئیم سوژه از ادراک کنونی آگاه است این آگاهی از یک سو ریشه در آشکارشدگی‌های سپری شده و بسط یافته به درون اکنون دارد و از سوی دیگر ریشه در انتظاراتی دارد که به سوی اکنون بسط می‌یابند و اگاهی به سوی آن‌ها پیش یازی می‌کند."