دریغا گوی استاد بدیع الزمان فروزانفر / او نه استاد بود و ما شاگرد؛ او خداوند بود و ما بنده ادب و هنر

در هر مقوله ای یا در باب هر گروه یا فرقه ای که درس می داد، خیال می کردم خودش جزءِ آن گروه است که آن قدر درباره شان می داند. اما دست های سفید زیبایی داشت و خودش هم می دانست و در ضمن تدریس با دستش بسیار بازی می کرد. یک درس فارسی عمومی برای همه دانشجویان دانشکده ها گذاشته بودند. به آن ها قول دادم چهار کتابی که استاد فروزانفر تعیین کرده است با هم می خوانیم و بعد من نیم ساعت دربارة استادان ادبیات معاصر و شعر نو برایشان حرف خواهم زد. یادم است نیما، اخوان، شاملو و فروغ را درس داده بودم که در شورای بعدیِ استادان، دادِ استاد فروزانفر به هوا رفت. شنیده ام در کلاس بحر طویل درس می دهی؟» جواب دادم: «استاد! کمی بعد از مرگ جلال، استاد هم درگذشت و برای من دو نعش بر دوش داشتن بسیار ناگوار بود.