خلاصه ماشینی:
«دین و علم اگر با هم اتحاد نکرده و سازش نکنند حتمایکی از میان می رود یا بغایت منحط می شود و این دو سرمایة عقل و روح حتماً باید با هم بسازند مخصوصاً در این زمان که همه به تجربه مشاهده کرده اید که در مملکت ما عالم دینی روشن ضمیر و بهره مند از علوم حکمی عصری و به اصطلاح معروف واقف به مواقف عصر بسیار نادر و حتی شاید به تمام معنی کلمه و کماینبغی مفقود است.
(مقالات تقی زاده، ج ۹، ص ۱۹۰ و ۱۹۲) ١٩٨- تقی زاده و مثنوی مولانا «اینجانب در جوانی که پیش فقهای بلد خود درس می خواندم مجتهد ما برای برداشتن کتاب مثنوی جلال الدین رومی که اگر علی الاطلاق بزرگترین نباشد یکی از بزرگترین افتخارات ایران و حکمت اسلام است، استعمال انبر را لازم می دانست و دست زدن به [این] کتاب را جایز نمی دانست.