یک خاطره یک شعر خبر و گزارش

"شب قشنگی بود،آن شب تا سحر بیدار نشستیم،چهره «حسن»گرفته بود هر چند تبسم بر لب داشت اما این اندوه را در نی،نی چشمانش می‌دیدم،انگار که افکار مرا خوانده باشد،گفت:یکسال و هفت ماهه که به منطقه آمده‌ام با حاجی صحبت نکرده‌ام (پدرش و شوهر عمه مرا می‌گفت)«حسن جرعه‌ای چای نوشید و ادامه داد:روزی که داشتم از مشهد اعزام می‌شدم،حاجی با من قهر کرد،می‌گفت:تو بارها به جبهه رفته‌ای،دیگر دینی نداری،مملکت جوان‌های دیگری هم دارد. شماره را گرفتم،حاجی خودش گوشی را برداشت و بعد از سال‌ها هنوز ته لهجه ترکی خود را داشت،وقتی فهمید«حسن»در خانه ماست همه خوشحالی‌اش را از پشت گوشی حس کردم بیشتر از چند دقیقه سکوت کرد،نمی‌دانستم،بغض گلو گیرش شد، یا می‌گرید،اما می‌دانستم که محبت پدری امان او را بریده است. جبهه مقررات خودش را دارد اما غروب همان روز که داشت لب به افطار می‌گشود تیری از سوراخ دیده‌بانی سنگر بر گلویش نشست و او را پرپر کرد."