چکیده:
یکی از موضوعاتی که بیشتر شهرهای بزرگ جهان با آن دست به گریبان هستند، موضوع حوادث طبیعی است. با توجه به ماهیت غیرمترقبه بودن غالب حوادث طبیعی و لزوم اتخاذ سریع و صحیح تصمیم ها و اجرای عملیات، مبانی نظری و بنیادی، دانشی را تحت عنوان مدیریت بحران به وجود آورده است. برای شناخت مدیریت بحران شهر و آسیب¬پذیری مراکز مرتبط با بحران شهر در برابر بلایای طبیعی، بررسی عامل¬های اصلی موثر در آسیب¬پذیری مدیریت بحران شهری نیاز است. یکی از عوامل موثر در آسیب¬پذیری مدیریت بحران شهری، ساختار سازه¬ای و غیرسازه¬ای سازمان¬های مرتبط با مدیریت بحران و از جمله بیمارستان¬های شهر است. مراکز بهداشتی و درمانی، بویژه بیمارستان¬ها، از جمله اماکن مهمی هستند که هنگام وقوع سوانح طبیعی در معرض خطرات و آسیب¬های جدی با میزان مجروحین و تلفات بسیار قرار دارند، و به همین جهت بررسی پیرامون موضوع در این مراکز دارای اهمیت بیشتری است. هدف از این مقاله، رتبه¬بندی بیمارستان¬های مناطق شهر اصفهان از نظر میزان آسیب¬پذیری ساخـتار سازه¬ای و غیرسازه¬ای و دستیابی به اولویت¬های ساختار سازه¬ای و غیرسازه¬ای بیمارستان¬های شهر به ترتیب اهمیت آنها در افزایش آسیب¬پذیری از لحاظ شاخص¬های مورد بررسی است. روش پژوهش «توصیفی و تحلیلی» است، که از مدل¬های کمی استفاده شده است. برای تحلیل سلسله¬مراتبی در مدیریت بحران بیمارستان¬های شهر اصفهان، 41 متغیر در 9 عامل اصلی در 25 بیمارستان شهر با استفاده از تحلیل سلسله¬مراتبی A.H.P[1] مورد بررسی قرار گرفت. نتایج به دست آمده از تحلیل سلسله¬مراتبی شاخص¬های مختلف نشان می¬دهد که عوامل نوع اسکلت، قدمت ساختمان و تعداد تخت بیمارستان به ترتیب با میزان اهمیت 65/22، 12/21 و 959/11 بایستی در اولویت توجه قرار گیرند، در واقع این عوامل در صورت عدم توجه کافی در زمان ساخت و تجهیز، باعث افزایش آسیب¬پذیری در بیمارستان¬های شهر می¬شوند. همچنین بیمارستان¬های مناطق 3 و1 به ترتیب بالاترین میزان آسیب¬پذیری را در بین بیمارستان¬های شهر دارند. بنابراین وجود تفاوت در میزان آسیب¬پذیری بیمارستان¬ها در مناطق مختلف شهر اصفهان از نظر ساختار سازه¬ای و غیرسازه¬ای (فرض پژوهش) مورد تایید می¬باشد.