چکیده:
در این نوشتار سعی بر آن است که با رویکرد درون دینی اثبات شود علت اصلی بحرانهای جامعه جهانی در زمان حاضر، بحران هویت است و ظلمها و تبعیضهای موجود در جامعه جهانی معلول خود ناشناسی انسان است و راه حل آن برقراری عدالت اجتماعی در جامعه جهانی از راه ایجاد «آژانسبین المللیعدالت اجتماعی» تحت حمایت سازمان ملل وتحقق الگوی عینی وعملی عدالت اسلامی براساس انسان شناسی اسلامی در کشورهای مسلمان است.
خلاصه ماشینی:
در چنین دیدگاههایی، انسان موجود خودمحوری است که برای دستیابی به اهداف و منافع خود به هر جنایت و اقدامی میتواند دست یازد، و خود را ملاک و معیار هر واقعیت و ارزش دانسته، در برابر هیچ مبدئی خویشتن را مسئول و پاسخگو نداند؛ از این رو است که بحران هویت علت اساسی همه بحرانهای انسانی اعم از اخلاقی، معرفتی، روانی، سیاسی، اقتصادی و نظایر آنها است، و در حقیقت خودناشناسی در مرحله نخست کرامت و حرمت ذاتی انسان را نابود میسازد، و آنگاه او را به جانوری اسیر شهوت و درندگی تبدیل میکند که برای خود و اجتماع و حتی جامعه جهانی مشکل و بحرانهای گوناگون ایجاد میکند و بدین جهت است که خداوند میفرماید انسان باید بنگرد که از چه چیزی آفریده شده است (الطارق (86)، آیه 5) و به او خطاب میکند ای انسان تو با رنج و تلاشی وصفناپذیر به سوی پروردگارت روانهای و سرانجام به لقای او خواهی رسید (الانشقاق (84)، آیه 6)، و پیشوایان دینی نیز به خودشناسی تأکید کردهاند.
خداوند میفرماید: {لقد أرسلنا رسلنا بالبینات وأنزلنا معهم الکتاب والمیزان لیقوم الناس بالقسط} (الحدید (57)، آیه 25) 3-1-3-3- مردم عدالتخواه حیات اجتماعی انسانها همان روابط و پیوندهای پویائی است که میان اعضای اجتماع در جریان است، و تا افراد یک جامعه خواهان برقراری و اجرای عدالت و برپائی قسط و عدل نباشند، تحقق عدالت اجتماعی که همان مجموعه رفتارهای اجتماعی مطابق با قانون عادلانه است امکانپذیر نیست، و این خردورزی جمعی است که روح عدالتخواهی را در کالبد جامعه میدمد، و افراد آن را برای تحقق عدالت گسیل میکند؛ زیرا عقل و خرد تنها خاستگاه عدالت در وجود انسان است، و شخص عادل یعنی کسی که خرد خود را بر سایر تمایلات و خواهشها و نیروهای نفسانیاش حاکم کرده، آنها را به گونهای تربیت و مدیریت کند که اعتدال و توازن در وجود او برقرار شود، و بدین جهت است که عدالت تمام فضیلت و ریشه همه فضایل بشری است، و تا هنگامی که عدالت در وجود انسان تحقق پیدا نکند، سایر فضایل انسانی نیز موجود نمیشود.