خلاصه ماشینی:
٢ قـصه هـاي عاميانـه نيـز يکـي ديگـر از زيرمجموعه هاي ادبيات عامه است که ما در اين مقاله در پـي شناسـايي ويژگـي هـاي آن هـستيم و اينکه داستانهاي امروزي با قصه هاي کهن چه تفاوتهايي دارند و چگونه مي توان اين قصه ها را از هم بازشناخت ؟ داستانپردازي در ايران سابقه اي ديرينه دارد و کتابهايي چون خداينامه ، اسکندرنامه ، شاهنامه و حتي کتابهايي چون کليله و دمنه و مرزباننامه و قصه هايي چون وامق و عذرا بيـانگر آننـد کـه قصه گويي در سالهاي پيش از ظهور اسلام در ايران رايج بوده است .
ضمن تاريخ ، بخشي از سرگرمي شاهان شنيدن قه بوده اسـت و آنکه وجود کتابهايي درباره حـوادث شکل گيري قصه هاي هزارويکشب در اعصار بـسيار دور، تـــــاريخي اســـــلام و رواج آن در وامق و عذرا (بازمانده از عهد ساسانيان که احتمـالا منـشأ برهه هايي از تاريخ ايران نشان مي دهد يوناني داشته است )، ورقه و گلشاه (که اين قصه را عيوقي کـه ايـن هنـر در ايـران بعـداز اسـلام در قرن پنجم به نظم کشيده)، ويس و رامـين (کـه عنـوان تقويت شده و در بخـش هـايي شـکل نخستين داستان مفصل و مهم ايراني است کـه بـه وسـيله ديني (اسلامي ) به خود گرفته است .
نه از بهر آن مي ستانم خراج که زينت کنم بر خود و تخت و تاج (بخشي از تنه داستان) اگر زيردستي درآيد ز پاي حذر کن زناليدنش بر خداي چو شايد گرفتن به نرمي ديار به پيکار، خون از مشامي ميار(نتيجه داستان) به مردي، که ملک سراسر زمين 4 نيرزد که خوني چکد بر زمين » ٣ـ گفتگو: گفتگو در قصه هاي عاميانه فارسي معمولا يکسان است ؛ يعني فقير و غنـي ، شـاه و کدخدا و حتي راوي، همه با يک زبان سخن مي گويند.