خلاصه ماشینی:
"باآنکه بیهقی به زبان عربی تسلط داشت اما تمام آثار خود رابه زبان فارسی مینوشت و از این لحاظ میتوان عمل ویرا نمودار یک دوره دگرگونی و انتقال از مرحله تاریخنگاریاسلامی-عربی به تاریخنگاری ایرانی دانست چراکه قبل ازاو تنها اثری که به زبان پارسی تحریر شد،ترجمه تاریخ طبریاز ابوعلی بلعمی،وزیر دانشمند سامانیان بود.
ایشان تاریخ بیهقی را نمود مهم تاریخ و ادبیات کشورمانمعرفی نموده و افزودند:خوشبختانه این کتاب از قدیم الایام بهعنوان یک متن ادبی-تاریخی مهم مورد توجه بوده است اماحق آن چنان که باید به جای آورده نشده است.
آقای سید مهدی سیدی سخنران دیگری بودند که دربارهعلاقه خود به بیهقی و چاپ جدید کتاب تاریخ بیهقیتوضیحاتی به حاضران ارائه دادند و گفتند در سال 1349که کنگره بزرگداشت ابوالفضل بیهقی برگزار شد،پیشنهاداتخوبی ارائه شد که اگر استاد فیاض بعد از آن در قید حیاتمیبودند به طور قطع به آن پیشنهادات عمل کرده و مقدمهو توضیحات کافی بر تصحیح خود اضافه میکردند.
آقای جعفریان سپس درباره ترجمههایی که در دودوره یاد شده انجام گرفته توضیحاتی ارائه دادند و تأکید کردندهدف از تمام این ترجمهها نقادی متن کتاب مقدس بوده کهبه صورت تعلیقه در حاشیه آن نوشته میشده است.
آقای ریشار ادامه دادند:در زمان اکبر و جهانگیر،امپراتورمغولان هند،راهبان ژزوئیت به دربار ایشان رفت و آمدمیکردند و چند تن از برجستهترین این پادریان ژزوئیت بهجمعآوری اناجیل فارسی موجود در هند پرداختند و از ارامنهساکن در آنجا درباره نسخههای خطی که در اختیار داشتندسؤالاتی میکردند و در نهایت کپیهایی از آنها تهیه کردند."