چکیده:
تهران از سال 1348 دارای طرح جامع بوده است. قبل از آن نیز به صورت پراکنده از طرح‌های موضعی و موضوعی برخوردار بوده است؛ مانند فعالیت‌های شهرسازی دوران قاجار (حصارزدایی یا ایجاد حصار جدید و توسعه شهری، خیابان‌کشی‌های دوره رضاشاه و غیره) اما آنچه در تهران به آن توجه نشده یا کمتر مدنظر بوده است، ایجاد فضاهای مطلوب شهری است. اگر تهران را نه با کلان‌شهرهای بزرگ دنیا بلکه با دیگر شهرهای ایران مقایسه کنیم، آن را در مراتبی بسیار پایین می‌یابیم. به عنوان مثال مطلوبیت فضاهای شهری اصفهان (مجموعه کارهای دوران صفوی و حتی اقدامات چند دهه اخیر در فضاهای اطراف رودخانه، مصالح و نماهای ابنیه و غیره) مرتبه‌ای بسیار بالاتر از تهران به خود می‌گیرد. شاید این امر ناشی از مسائل حاد و روزمره تهران (نظیر امنیت، ترافیک، ساخت و ساز بی‌رویه، نیاز به بودجه سنگین و پناه بردن به اقداماتی نظیر تراکم‌فروشی) باشد که توجه به فضای شهری مطلوب را تحت‌شعاع قرار داده است.
خلاصه ماشینی:
"حفظ میراث فرهنگی و تاریخی شهر؛ هر چند تهران نسبت به شهرهای دیگر ایران چندان کهن نیست، اما بیش از دویست سال پایتخت بوده و کاخ‌ها، بناهای فرهنگی، مذهبی و حتی بعضی از سفارت‌خانه هایی (که با الهام از معماری ایران دارای معماری بسیار با ارزشی است) که در آن بنا شده، اندوخته‌ای عظیم و با ارزش را در شهر ایجاد کرده است که می‌توان با مرمت و بازسازی این بناها هم در حفظ آنها کوشید و هم به فضاهای مطلوب شهری افزود (نظیر بازسازی پادگان و تبدیل آن به خانه هنرمندان که متأسفانه پارک آن را با ایجاد سوله‌های متعدد از بین برده‌اند)."
(
, 
, 
)
