چکیده:
پرداختن به موضوع ها و شخصیت های دینی با نگاهی که هنرمندان معاصر غرب به این مقوله دارند، به نوعی
ساختارشکنی منجر شده است که آثار و پیامدهای آن در سینما و تلویزیون دیده می شود. در بررسی شناخت منشا
آسیب های وارده در بازنمایی بزرگان دینی در رسان ههای تصویری، ضمن مروری بر پیشینة هنر شمایل نگاری در
غرب مسیحی و ایران به عنوان بنیان تصویرپردازی از شخصیت های دینی، تلاش شده است در سیر تطور تاریخ هنر
به طور اعم و شمایل نگاری به مثابه یکی از جلوه های هنر دینی، به طور اخص، تغییرات و تحولاتی که به وضع کنونی
بازنمایی چهره های قدسی در سینما و تلویزیون منجر شده است، ریشه یابی شود . نگارندگان در بررسی روند
تغییرات هنری در خصوص تغییرات تصویرپردازی از بزرگان دینی به این نتیجه رسیدهاند که ب ه تدریج رویکرد
تشبیهی و زمینیسازی این بزرگان، جایگزین رویکرد تنزیهی و تقدس گرایانه شده است.
Cinema in west countries have displayed the face of prophets and saints in their movies many years ago; at first it was a kind of deconstruction. In this article the disadvantages of iconology of holly prophets and saints as well as the artistic background of Muslims in Iran and Christians in the west countries has been considered. Also in this paper the changes which make such representations of saints in TV and cinema happen, during the evolution of art history and iconology as one of the main religious arts in particular has been considered. The results indicate that when the picture of saints has been shown, gradually holly images of the saints have been replaced by the metaphorical and mundane approach
خلاصه ماشینی:
در بررسی شناخت منشأ آسیبهای وارده در بازنمایی بزرگان دینی در رسانههای تصویری، ضمن مروری بر پیشینۀ هنر شمایلنگاری در غرب مسیحی و ایران به عنوان بنیان تصویرپردازی از شخصیتهای دینی، تلاش شده است در سیر تطور تاریخ هنر بهطور اعم و شمایلنگاری بهمثابه یکی از جلوههای هنر دینی، بهطور اخص، تغییرات و تحولاتی که به وضع کنونی بازنمایی چهرههای قدسی در سینما و تلویزیون منجر شده است، ریشهیابی شود.
با توجه بهاقبال روزافزون این هنرمندان به تولید آثاری با مضامین زندگانی پیامبران و اولیای الهی، نوع تصویرگری شخصیتهای مقدس، در سینما و تلویزیون ایران، به گفتمانی جدی در محافل دینی و هنری منجر شده است.
تاریخ بشری نشان میدهد که انسان در پی پایبندی به آئینها و کیشهای گوناگون و پس از آن به ادیان مختلف، همواره از نوعی تمایل قلبی برای بازنمایی تصویری از اسطورهها یا بزرگان دینی خود برخوردار بوده است.
سیر از تنزیه به تشبیه در شمایلنگاری رویکرد تشبیهی در نحوۀ تصویرپردازی از بزرگان دینی که از اساسیترین جلوههای هنر دینی در عالم غرب مسیحی محسوب میشد، اگرچه در ادوار پس از صدر مسیحیت آغاز شده بود، اما در دورۀ رنسانس و پس از آن به شدت اوج گرفت و شخصیتهای مقدس، در قالب چهرههای زمینی، ملموس و بسیار دست یافتنیتر از پیش تصویر شدند.
سینما از بدو پیدایش تاکنون، بهمثابة هنری تأثیرگذار و فراگیر، همواره مضامین دینی را دستمایۀ تولیدات خود قرار داده که به تبع آن، به تصویر نمودن چهرههای مقدس نیز پرداخته است.