خلاصه ماشینی:
اگر به کودکان اجازه دهیم که درباره مرگ با ما سخن گویند باید اطلاعات لازم را به آنها بدهیم و آنها را برای بحران آماده کنیم و در زمان آشفتگی به آنها کمک نماییم.
برای کودک، امتناع می تواند یک پیام باشد: "اگر مادر و پدر نمی توانند درباره آن حرف بزنند، پس باید موضوع بدی باشد، پس بهتر است دیگر راجع به آن سخن نگویم ، یا من نمی توانم درباره آن سخن بگویم چون این امر سبب می شود پدر یا مادر غمگین تر شوند".
اینکه به کودکان بگوییم بیماری علت مرگ بوده نیز ممکن است مشکل ساز باشد البته اگر این واقعیت با نوعی اطمینان بخشی تعدیل نشود.
وقتی با کودکی درباره شخصی که در اثر بیماری مرده سخن می گوییم، بهتر است این را هم بگوییم که تنها بیماری های بسیار جدی ممکن است سبب مرگ شود ، اگر چه همگی ما زمانی که بیمار می شویم به زودی خوب می شویم.
کودک نمی داند که پس از مرگ چه رفتاری انجام دهد او را تشویق کنید تا درباره احساسات خود با شما حرف بزند و آنها را ابراز کند اما به کودک نگویید که چه احساسی باید داشته باشد!!!
این مساله قابل درک این است که از دست دادن یک کودک بر رفاه دیگر کودکان تاثیر زیادی می گذارد اما باید از هر رفتاری که سبب به اصطلاح لوس شدن آنها می شود و اجازه نمی دهد که تلاش های آنها برای دست یابی به استقلال بیشتر ناکام بماند، پرهیز کرد.