بررسی میزان بازگردش خون در انواع فیستولهای شریانی - وریدی در بیماران تحت همودیالیز مزمن مقاله

یک روش قابل قبول برای اندازه گیری کیفیت همودیالیز می باشد. با توجه به اینکه در ایران در حدود 22000 بیمار دیالیزی وجود دارد و برای اغلب اینها فیستول شریانی ـ وریدی با تکنیکهای متفاوت و در محلهای مختلف گذاشته می شود، هنوز مطالعه ای که کیفیت همودیالیز کیفیت فیستولها را ارزیابی کند، صورت نگرفته است. مواد و روش ها: مطالعه حاضر به صورت توصیفی بر روی 97 بیمار که در مرکز دیالیز ایران تحت دیالیز بودند و همگی فیستول شریانی ـ وریدی اولیه (Native) در مچ دست یا حفره آرنج داشتند، صورت گرفت. مطالعه در دو مرحله انجام شد. مرحله اول شامل اندازه گیری باز گردش که با تکنیک جریان با سرعت کم صورت گرفت و میزان باز گردش بر حسب سن، جنس و عمر فیستول مشخص گردید و در مرحله دوم نوع و محل فیستول از نظر باز گردش مقایسه شد. یافته ها: میزان باز گردش از صفر تا 16 درصد متفاوت بود که میانگین آن 2.5% بود. بالاترین میانگین باز گردش در فیستولهای پروگزیمال انتها به پهلو و کمترین آن مربوط به فیستول پروگزیمال پهلو به پهلو می باشد. نتیجه گیری و توصیه ها: میزان باز گردش در فیستولهای شریانی ـ وریدی مورد مطالعه در حد مناسب بوده و با نوع و محل فیستول حداقل در سرعت 300 میلی لیتر در دقیقه ارتباط معنی دار نشان نمی دهد.