چکیده:
هدف از پژوهش حاضر مقایسۀ سازگاریهای عصبی و عملکردی به تمرین پلایومتریک در مقابل ترکیب پلایومتریک و دو سرعت بود. در این پژوهش 22 بازیکن نوجوان فوتبال با میانگین سن 82/0±28/14 سال، وزن 5/7±18/41 کیلوگرم، قد 36/9±5/154 سانتیمتر و چربی بدن 68/2±43/7 درصد بهصورت دسترس انتخاب و بهصورت تصادفی به سه گروه تقسیم شدند، گروه اول شامل 8 نفر، تمرین پلایومتریک در کنار مهارتهای فوتبال؛ گروه دوم شامل 7 نفر، تمرین ترکیب پلایومتریک و دو سرعت (ترکیبی) در کنار مهارتهای فوتبال؛ و گروه سوم شامل 7 نفر فقط تمرین مهارتهای فوتبال را بهمدت شش هفته (16 جلسه تمرین) انجام دادند. قبل و بعد از تمرین عملکرد بازیکنان با آزمونهای دو سرعت 5، 10 و 20 متر، چابکی (10 متر زیگزاگ)، پرش از حالت ایستاده (CMJ) و بوسکو 5 ثانیه ارزیابی شد. بهمنظور ارزیابی سازگاریهای عصبی، قبل و بعد از دورۀ تمرین الکترومایوگرافی سطحی (SEMG) از عضلات پهن جانبی و داخلی در حالت ایستا و رفلکس هافمن از عضلۀ نعلی در حالت استراحت انجام گرفت. برای تجزیهوتحلیل دادهها از آزمون t زوجی و آنالیز واریانس یکسویه استفاده شد و سطح معناداری 05/0 در نظر گرفته شد. هر دو گروه پلایومتریک و ترکیبی کاهشهای معناداری در زمان دو سرعت 5 متر (97/5-، 87/3- درصد)، 10 متر (05/4-، 33/2- درصد)،20 متر (64/2-، 64/1- درصد)، چابکی (99/8-، 5/7- درصد) و افزایشهای معناداری درCMJ (95/12، 3/7 درصد) و بوسکو 5 ثانیه (08/14، 44/13 درصد) نشان دادند. گروه کنترل تنها کاهش معناداری در زمان چابکی (4/5- درصد) نشان داد. SEMG عضلۀ پهن جانبی گروه پلایومتریک (54/36 درصد) و عضلۀ پهن داخلی گروه ترکیبی (06/15 درصد) افزایش معناداری نشان دادند. رفلکس هافمن در هیچ یک از گروهها تغییر معناداری نشان نداد. به هر حال، میزان تغییرات گروه پلایومتریک و ترکیبی تفاوت معناداری با هم نداشتند (05/0 ≤P). بنابراین، با توجه به نتایج بهنظر میرسد که سازوکار تأثیرات تمرین سرعت و پلایومتریک شبیه است و بدین دلیل تمرین پلایومتریک و ترکیب پلایومتریک و دو سرعت موجب سازگاریهای عملکردی مشابهی میشوند، و این سازگاریهای عملکردی در گروههای مورد بررسی احتمالا منشأ عصبی دارد که ممکن است به فراخوانی واحدهای حرکتی بیشتر و شلیک عصبی سریعتر مربوط باشد، اما بهنظر نمیرسد تغییرات رفلکس حرکتی در این سازگاریها نقش داشته باشد.
خلاصه ماشینی:
در میان انواع تمرینات مورد استفاده برای افزایش قابلیت های سرعتی و توانی در فوتبال ، تمرین پلایومتریک برنامة تمرینی مناسبی است که شواهد نشان می دهد اعمال انفجاری و توانایی تولید نیروی عضلات را در سرعت های زیاد (تولید توان ) در حرکات پویا بهبود می بخشد (٢٢).
پارامترهای نورولوژیکی قابل اندازه گیری مانند سرعت هدایت عضلانی ، الکترومایوگرافی ، فراخوانی واحد حرکتی و رفلکس هافمن همگی در پاسخ به فعالیت بدنی امکان تغییر دارند و سازوکارهای احتمالی بهبود عملکرد در نتیجة تمرین پلایومتریک شامل استفادة بهتر از انرژی الاستیکی عضله ، کاهش حساسیت اندام وتری گلژی ، تغییر در جابه جایی موقت فعال سازی عضله برای کارایی حرکتی بیشتر، فراخوانی ترجیحی واحدهای حرکتی سریع تر، شلیک عصبی سریع تر و تحریک پذیری نورون حرکتی است (٧،٦، ٥).
داده های توصیفی آزمون های الکتروفیزیولوژی قبل و بعد از تمرین و سطح معناداری (میانگین و انحراف معیار) سطح متغیر گروه پیش آزمون پس آزمون درصد تغییرات معناداری EMG عضلة پلایومتریک 287/32± 85/95 392/31± 80/76 36/54 0/05 پهن جانبی ترکیبی 356/05 ± 145/73 372/95 ± 124/13 5/02 0/34 (میکروولت ) کنترل 236/65 ± 42/37 251/3± 110/04 6/19 0/68 EMG عضلة پلایومتریک 305/63± 57/60 280/68± 72/27 – 8/16 0/49 پهن داخلی ترکیبی 218/7 ± 84/99 251/64 ± 89/52 15/06 0/019 (میکروولت ) کنترل 247/04± 77/9 227/42± 87/69 - 7/94 0/53 پلایومتریک 24/76± 1/83 25/02± 0/64 1/05 0/53 رفلکس هافمن ترکیبی 25/98 ± 1/6 26/24± 1/44 1 0/29 (هزارم ثانیه ) کنترل 25/21± 2/11 26/12± 2/19 3/98 0/24 بحث و نتیجه گیری در پژوهش حاضر به مقایسة تمرین پلایومتریک و ترکیب پلایومتریک و دو سرعت بر عملکرد و فعالیت عصبی عضله در بازیکنان نوجوان فوتبال پرداخته شد.
"Effects of inseason shortterm plyometric training program on leg power, jumpand sprint performance of soccer players".