چکیده:
بر اساس رویۀ صنعت بالادستی نفت و گاز در برخی کشورهای نفتخیز، قراردادهای خدماتی مانند بیع متقابل در ایران، فضای مناسبی برای توسعۀ میدانهای نفتی فراهم نموده است. باوجوداین، در برخی زمینهها، از جمله ذخایر و سازههای مشترک، میدانهای واقعشده در آبهای عمیق یا نسل دوم و سوم یک میدان نفتی ممکن است به سازوکارهای قراردادی جذابتری از دیدگاه شرکتهای سرمایهگذار خارجی نیاز باشد. در این راستا، قالب قراردادی مشارکت در درآمد، با حفظ حاکمیت و مالکیت بر منابع و محصولات، به ایجاد تعادل میان منافع کشور میزبان/ شرکت ملی نفت و شرکت سرمایهگذار خارجی نائل میآید.
خلاصه ماشینی:
طراحی چارچوب قراردادهای مشارکت در درآمد در فرض تغییر شرایط مهم اقتصادی پروژه سید نصرالله ابراهیمی * استادیار گروه حقوق خصوصی دانشکده حقوق و علوم سیاسی دانشگاه تهران مونا آقاسیدجعفرکشفی دانشجوی دکترای حقوق نفت و گاز دانشکده حقوق و علوم سیاسی دانشگاه تهران (تاریخ دریافت : ١٣٩٢/٧/٢٩ - تاریخ تصویب :١٣٩٢/٩/٢٥) چکیده بر اساس رویۀ صنعت بالادستی نفت و گاز در برخی کشورهای نفت خیز، قراردادهای خدماتی بالادستی مانند بیع متقابل در ایران ، فضای مناسبی برای توسعۀ میدان های نفتی فراهم نموده است .
در میان شرایط این قرارداد، رژیم های مالی یعنی بازپرداخت هزینه ها ١ و تقسیم درآمد ناشی از افزایش قیمت نفت ، افزایش تولید و یا کاهش هزینه عملیات نفتی میان دولت میزبان و شرکت سرمایه گذار٢ و همچنین وضع رژیم مالیاتی خاص برای این نوع قراردادها از سوی قانون گذار از اهمیت بالایی برخوردار است .
Exploration, Development and Operation Costs (٢٠٠٩,١٠ ,Duval)؛ از آن جمله می توان به نسل دوم قراردادهای مشارکت در تولید کشور اندونزی (مدل سال ١٩٧٧م ) اشاره کرد، که به موجب آن سرمایه گذار می توانست ١٠٠ درصد تولید را در سال های اولیۀ تولید میدان بابت بازپرداخت هزینه ها مطالبه کند و به این ترتیب ، شرکت ملی نفت اندونزی ١١هیچ سهمی از محصول نداشت تا زمانیکه بازپرداخت هزینه ها به نقطه ای می رسید که کمتر از ١٠٠ درصد محصول را اقتضا می نمود (٧٨ ,٢٠٠٠ ,Machmud).