چکیده:
هدف این مقاله مطالعۀ تجربۀ تعاملات و روابط اجتماعی زنان مبتلا به ویروس اچآیوی است. روش تحقیق استفادهشده در این مقاله کیفی است و از تکنیک مصاحبه برای گردآوری دادهها استفاده شده است. جامعۀ بررسیشده زنان مبتلا به ویروس اچآیوی در شهر تهران است. براساس نمونهگیری هدفمند،30 نفر از زنان مبتلا به ویروس اچآیوی مراجعهکننده به کلینیکهای بیماریهای رفتاری شهر تهران در این مطالعه شرکت کردند و تجربۀ روابط اجتماعی در آنان بررسی شد. نتایج پژوهش نشان میدهد این افراد در روابط اجتماعی خود با تجربۀ طرد مواجهاند که در هفت میدان اجتماعی رخ میدهد که شامل ایدزهراسی، طرد از روابط اجتماعی، طرد اقتصادی، طرد از شبکههای حمایتی، طرد نمادین، طرد از حوزۀ درمان، و طرد فضایی میشود.
خلاصه ماشینی:
در ابتدای همه گیر شدن جهانی ایدز، برخی پندارها به ایجاد و تشدید برچسب و طـرد ایـن بیماران دامن زد؛ از جمله میتوان به این تصورات اشاره کرد: ایدز به مثابۀ مرگ (ارائۀ تصـویری از ایدز به مثابۀ ماشین ویرانگـر تبـاهی و مـرگ )، ایـدز بـه مثابـۀ عقوبـت (بـه دلیـل رفتارهـای غیراخلاقی )، ایدز به مثابۀ یک جرم (در ارتباط با افراد مجرم و گناهکار)، ایدز به مثابۀ ترس (کـه در آن افراد مبتلا افرادی اهریمنی، شرور، و ترسناک به نظر میرسند)، و درنهایت بیماری ایـدز به منزلۀ بیماری «غیرخودی» تلقی میشد که فقط افراد مربوط به بخش های خاصی از جامعه را تهدید میکند [١٤].
بنابراین ، سـؤالات پـژوهش حاضـر ایـن اسـت کـه آیـا اساسـا طـرد اجتماعی بیماران مبتلا به اچ آیوی را دربر میگیرد؟ و اگر طرد را تجربه میکننـد، مهـم تـرین ابعاد اجتماعی این تجربه در زنان مبتلا به ایدز در شهر تهران کدام اند؟ پیشینۀ تحقیق در نظرسنجی صورت گرفته از سوی برنامۀ مشترک سازمان ملل متحد در زمینۀ ایـدز١ در سـال ٢٠٠٤ از شهروندان هندی، ٣٦درصد از شهروندان شرکت کننده معتقد بودند که افراد مبتلا بـه اچ آیوی باید خودشان را بکشند، ٣٤درصد از شرکت کنندگان تمایلی به بـودن بـا افـراد مبـتلا نداشتند، و تقریبا همین درصد آن ها را سزاوار چنین سرنوشتی میدانستند [٢٨].
اما در بیماری ایدز، موارد زیادی این حالت طبیعی را بـه چـالش کشـیده و افـراد مبتلا از جانب خانواده هایشان طرد شده اند؛ تا جایی که ترس از طردشدن از خانواده باعث شـده است بسیاری از افراد ابتلای خود را به خانواده شان گزارش نکنند [٢٢].