چکیده:
هدف تحقیق کیفی حاضر، بررسی وضعیت آموزش در خانه در نظام آموزشی ایران است. این تحقیق در سال 1391 انجام شد. جامعه تحقیق با روش گلوله برفی انتخاب شدند و با آنها مصاحبه نیمه ساختاریافته صورت گرفت. مفاهیم مصاحبه، استخراج و طبقه بندی شدند. نتایج تحقیق نشان می دهد که مشارکت کنندگان از طبقه متوسط و بالای متوسط جامعه ایران و دارای تحصیلات عالی هستند. مداخله مشارکت کنندگان تحقیق در آموزش فرزندان خود و پذیرش مخاطره آن بسیار بالاست. آنها درباره نظام رسمی آموزش ایران، نگرش مثبتی نداشتند ولی ترجیح آموزش در خانه، بیشتر جنبه آموزشی داشت و نه ایدئولوژیک. آنها نظام آموزش در مدرسه را نظامی یک سویه می دانستند که خلاقیت کودکان را نابود می کند و صرفا تاکید بر حافظه دارد و از برخی موضوعات مانند ورزش، زبان انگلیسی، موسیقی و هنر غافل است. به نظر مشارکت کنندگان تحقیق، مدرسه محیطی بسته است که هر کس باید در آن بنشیند، گوش دهد و شخصیت واقعی خود را پنهان کند. آموزش در خانه در ایران محدود به کتاب درسی نیست و بیشتر در فضاهای طبیعی جریان دارد. این آموزش، مبتنی بر مهارت های کوتاه مدت است و زمان بندی خاصی ندارد و مانند نمونه های جهانی آن منعطف است. یافته های تحقیق نشان داد که این نوع آموزش در ایران روابط والدین با یکدیگر و فرزندانشان را افزایش داده است. فرزندان آنها در یادگیری مستقل اند و خود با محیط انطباق می یابند. ولی به دلیل تازگی این نوع آموزش و نیز غیرقانونی بودن آن، جامعه در این مرحله آن را نپذیرفته است. گهگاه نیز فرزندانی که در خانه آموزش می بینند و والدینشان با چالش هایی مواجه می شوند مانند تمسخر از سوی دیگران، نگرانی درباره آینده فرزندان و امثال این ها.
The aim of this study was to explore the situation of homeschooling in Iranian system of education. The results of this study derived from a qualitative research performed in 2012. The research population was selected by snowball method. The participants were interviewed. The interviews were semi-structured. The concepts in each interview were extracted. The study showed that all parents in the sample come from middle and upper-middle class of the Iranian society and are highly educated. Participants’ involvement in the education of their children and risk-taking in this regard was high. They didn’t have a positive view toward the formal system of education، but their decision for homeschooling their children were mostly educational، not ideological. They consider the formal system of education as a unilateral system، which destroys the creativity of children، merely emphasizes memorization، and neglects some subject like sport، English language، music and arts. According to them، school is a closed space where everybody should take a seat، just listen and hide their real personality. The Iranian homeschooling method is not limited to the textbooks and carries on mostly in natural space. It is mainly based on short-term skills، is not time-bounded and is flexible like its global counterparts. The findings show that this kind of education has increased parents’ relationship with themselves and their children. Their children are self-adjusted and independent in learning. However، because of the novelty of this kind of education، and its non-legal state، it is not accepted by the society at this stage. Occasionally، the homeschooling children and their parents confront several different challenges including mocking، anxiety about the future of their children etc.
خلاصه ماشینی:
مدرسه را دارای برنامه نظامدار، درسهای معلممدار و تشویق و تنبیه بیرونی میدانند و معتقدند که مدرسه رفتن مستلزم انگیزش خارجی دانشآموز است؛ درحالی که تعلیم و تربیت مستلزم رشد یادگیرنده و مسئولیت پذیری او در مقابل 1 Homeschooling 2 Petrie Stevens 3 Deok-Hee Seo 4 National Home Education Research Institute 5 Johnson 6 Van Galen 7 Knowles, Marlow Muchmore 8 Schooling 9 Education 18 آموخته هاست.
این والدین - به جز یک تن- از کسانی بودند که قبل از انتخاب رویکرد آموزش در خانه، فرزندان خود را در موسسه پژوهشی کودکان دنیا ثبتنام کرده بودند ولی پس از ٤ سال به آموزش در خانه روی آوردند.
به نظر او در آمریکا در سالهای دهه هشتاد تا اوایل دهه نود در قرن بیستم انگیزههای مذهبی اساس مذهبی بر گرایش مذکور حاکم بود ولی از آن پس دلیل ایدئولوژیک در خانوادههای آمریکایی کمتر دیده شده است و نسل جدید والدینی که به آموزش در خانه روی میآورند دلیل دیگری در انتخاب این رویکرد تربیتی دارند.
علل گرایش خانوادهها به آموزش در خانه مصاحبه با خانوادههای جامعه پژوهش بیانگر آن است که علیرغم ایدئولوژیک بودن نظام مدرسه در ایران، انتخاب رویکرد آموزش در خانه در این خانوادهها به جهت علل ایدئولوژیک و مذهبی نیست و بیشتر جنبه تربیتی دارد.
به نظر والدین بچهها به دلیل این که خود در تصمیم گیری های مربوط به دروس نقش دارند نیاز به انگیزه بیرونی ندارند و لزم نیست از تنبیه و تهدید در آموزش استفاده کرد و از امتحان و ارزشیابی نیز مانند دانش آموزان مدرسه هراس ندارند.