چکیده:
اتحادیه اروپایی همواره به عنوان یک قدرت نرم جهانی و تاثیرگذار در عرصه صلح سازی در مناطق
درگیر منازعات خشونت آمیز در گوشه وکنار جهان شناخته شده است. پس از اشغال افغانستان در سال
2001 و سقوط طالبان این اتحادیه و اعضای آن سعی نمودند با ارائه کمک های توسعه ای خود و بر
اساس نظریات پارادایم صلح سازی، ریشه ها و زمینه های منازعه در این کشور از بین ببرند، و به استقرار
صلحی با ثبات در این نقطه آشوب زده از جهان کمک نمایند. اما اینک در سال 2014 و گذشت بیش از
یک دهه از آغاز فعالیت این اتحادیه و اکثر اعضای آن، نگاهی به وضعیت افغانستان و بررسی آمارهای
نهادهای مختلف بین المللی، این واقعیت تلخ و ناخوشایند را به جامعه جهانی گوشزد می کند که، هیچ
پیشرفت واقعی در افغانستان در جهت استقرار صلح پایدار و با ثبات حاصل نشده و زمینه های متعدد بروز
منازعات خشونت آمیز در این کشور همچنان پا برجا است.
European Union has been always known as an influential soft power in the
field of peace building in the regions involving violent conflicts around the
world.EU has been engaged in Afghanistan, as have individual EU member
States, through their contributions to the International Security Assistance
Force (ISAF) since the fall of the Taliban regime .After invasion of
Afghanistan in 2001, European Union and its members, by using development
assistance approach according to peace building theory, have tried to eliminate
the roots and origins of conflict in the country and help establishing stable
peace in this turbulent part of the world .But now, after more than a decade
from beginning of European Union’s activities, looking at the current situation
in Afghanistan and examining statistics of international institutions, indicate
that no real progress has happened toward establishing sustainable peace and
security in Afghanistan, and origins of violent conflict still exist in this
country.
خلاصه ماشینی:
پس از اشغال افغانستان در سال ٢٠٠١ و سقوط طالبان این اتحادیه و اعضای آن سعی نمودند با ارائه کمک های توسعه ای خود و بر اساس نظریات پارادایم صلح سازی ، ریشه ها و زمینه های منازعه در این کشور از بین ببرند، و به استقرار صلحی با ثبات در این نقطه آشوب زده از جهان کمک نمایند.
اما اینک در سال ٢٠١٤ و گذشت بیش از یک دهه از آغاز فعالیت این اتحادیه و اکثر اعضای آن ، نگاهی به وضعیت افغانستان و بررسی آمارهای نهادهای مختلف بین المللی ، این واقعیت تلخ و ناخوشایند را به جامعه جهانی گوشزد می کند که ، هیچ پیشرفت واقعی در افغانستان در جهت استقرار صلح پایدار و با ثبات حاصل نشده و زمینه های متعدد بروز منازعات خشونت آمیز در این کشور همچنان پا برجا است .
اتحادیه اروپایی سعی داشته و دارد تا با اجرای پروژه های مختلف ، از جمله ارائه کمک های توسعه ای به کشورهای هدف ، زمینه های وقوع و بروز مجدد منازعات خشونت آمیز را در این کشورها، کاهش داده و به تدریج ریشه کن ، و آنها را به سمت استقرار یک صلح با ثبات هدایت کند.
(
, 
, 
)
