چکیده:
این پژوهش بر آن است تا از طریق وارسی رابطه ی میان معنویت گرایی، مدیریت زمان و پیشرفت تحصیلی، زمینه ای را برای معرفی سازهی «زمان ورزی معنوی» (مجموعه ی به هم پیوسته ای از شناخت ها، رفتارها و هیجانهای مرتبط بازمان در زندگی دین ورزانه ) فراهم کند. ٢١٤ تن از دانشجویان دانشگاه گیلان از طریق روش نمونه گیری خوشه ای چندمرحله ای تصادفی برگزیده شدند و ضمن در اختیار قرار دادن میانگین نمرات نیمسال گذشته به عنوان شاخص پیشرفت تحصیلی، به دو پرسشنامه ی گرایش های معنوی دانشجویان (شریفی و همکاران، ١٣٨٧) و مهارتهای فردی در مدیریت زمان (حافظی و همکاران، ١٣٨٧) پاسخ دادند. دادهها با فرض رابطه ی علی و نیز بر اساس رابطه ی مبتنی بر همبستگی میان متغیرها با روشهای مقایسه ی میانگین گروههای مستقل و تحلیل واریانس و تحلیل رگرسیون همزمان مورد پردازش قرار گرفتند. نتایج نشان داد دانشجویانی که به لحاظ معنویت گرایی نمرههای نیمه ی بالا را به خود اختصاص داده بودند از دانشجویان با معنویت گرایی پایین به طور معناداری (٠/٠٠١ >p ) در مدیریت زمان کارآمدتر بودند. همچنین توان تبیین کنندگی معنویت گرایی (٧/٥%) و مدیریت زمان (٦/٣%) در ارتباط با تغییرات پیشرفت تحصیلی تقریبا هم اندازه بود. چنانکه با فرض رابطه ی علی ، ازلحاظ اثرگذاری بر پیشرفت تحصیلی، نتایج نشان داد که ناکارآمدی در مدیریت زمان از طریق برخوردار بودن از سطوح بالاتر جهت گیری معنوی جبران میشود و برعکس (٠/٠٠١ >p ) این یافته ها، اگر با نتایج پژوهش های آتی تایید شوند، نشان میدهند که ممارست در دین ورزی و معنویت گرایی به نحوی متضمن درجاتی از کارآمدی در مدیریت زمان است و میتوان این کارآمدی را از طریق سازهی «زمان ورزی معنوی» تبیین کرد
خلاصه ماشینی:
پژوهش های روانشناسی بالینی و مشاوره، ٤ (١)، ١٧٤-١٥٥ معنویت گرایی، مدیریت زمان و پیشرفت تحصیلی: زمان ورزی معنوی 1 حسن بلند دریافت : ١٣٩٢/١٢/٢١ پذیرش: ١٣٩٣/٧/٢ چکیده این پژوهش بر آن است تا از طریق وارسی رابطه ی میان معنویت گرایی، مدیریت زمان و پیشرفت تحصیلی، زمینه ای را برای معرفی سازهی «زمان ورزی معنوی» (مجموعه ی به هم پیوسته ای از شناخت ها، رفتارها و هیجانهای مرتبط بازمان در زندگی دین ورزانه ) فراهم کند.
چنانکه با فرض رابطه ی علی ، ازلحاظ اثرگذاری بر پیشرفت تحصیلی، نتایج نشان داد که ناکارآمدی در مدیریت زمان از طریق برخوردار بودن از سطوح بالاتر جهت گیری معنوی جبران میشود و برعکس (٠/٠٠١ >p ) این یافته ها، اگر با نتایج پژوهش های آتی تأیید شوند، نشان میدهند که ممارست در دین ورزی و معنویت گرایی به نحوی متضمن درجاتی از کارآمدی در مدیریت زمان است و میتوان این کارآمدی را از طریق سازهی «زمان ورزی معنوی» تبیین کرد .
ir به رغم آنکه بیش از شصت سال از معرفی مفهوم «مدیریت زمان »١ میگذرد- اگر کتاب اثرگذار مدیریت زمان (١٩٥٩ ,Mc Cay) را مبنا قرار دهیم (نگاه کنید به ٢٠٠٧ ,Claessens et al) و باوجود مقبولیت و رواج در میان عموم (١٩٨٧ ,Richards) و حتی در زمینه هایی مانند توسعه ی کلان ملی (٢٠١٣ ,Ogunlusi &Laosebikan, Oginni, ) این مفهوم هنوز چنانکه شاید، با اقبال اهل علم مواجه نشده است .