چکیده:
پس از چند سده، حضور پراکنده بازرگانان مسلمان در شهرهای جنوبی، جنوب شرقی و شرقی چین و همزمان با لشکرکشی مغولان به شرق و پایهگذاری دودمان مغولی یوان، تعداد زیادی از مسلمانان منطقه آسیای مرکزی و غربی به چین مهاجرت کردند که در میان آنها، ایرانیها و فارسیزبانها سهم قابل توجهی داشتند. از اینرو فارسی در این دوره، یکی از سه زبان رسمی چین و اولین زبان رایج میان مسلمانان مهاجر به چین گردید. پس از فروپاشی حکومت مغولان و لزوم یادگیری زبان چینی برای مراوده با سایر مردم، زبان فارسی کمکم از زبان روزمره مسلمانان کنار گذارده شد اما به دنبال برپایی نظام آموزشی علوم دینی، جایگاه زبان فارسی در مساجد و کلاسهای درسی علوم دینی به قوت خود باقی ماند. همچنین با ورود تصوف به چین، متون فارسی به اندازه قابل توجهی گسترش یافت. در سده نوزدهم و نیمه اول سده بیستم، بانوان مسلمان با استفاده از کتابهای درسی فارسی به زبان و ادبیات فارسی در فرهنگ مسلمانان چین، رونقی دوباره بخشیدند. در سده بیستم اتفاقهایی رخ داد که سبب شد زبان فارسی تا میزان قابل توجهی از فرهنگ مسلمانان چین کنار گذاشته شود که در این میان میتوان به سرمایهگذاری کشورهای عربی برای جلب نظر دانشپژوهان مسلمان چینی و تلاش برای آموزش زبان و فرهنگ عربی اشاره کرد.
خلاصه ماشینی:
بررسی تاریخی سهم زبان فارسی در فرهنگ مسلمانان چین از آغاز تاکنون تاریخ دریافت : ١٣/١/١ تاریخ تأیید: ١٣/٨/٨ دکترسیدجلال امام پس از چند سده ، حضور پراکنده بازرگانـان مسلمان در شـهرهای جنـوبی، جنـوب شـرقی و شرقی چین و هم زمان با لشکرکشی مغـولان بـه شــرق و پایه گــذاری دودمــان مغــولی یــوان ، تعداد زیـادی از مسـلمانان منطقـه آسـیای مرکزی و غربی به چین مهاجرت کردند کـه در میان آنها، ایرانی ها و فارسـی زبـان هـا سهم قابل توجهی داشتند.
٥٤ گفتـه میشـود ایـن روستا از اوایل سده بیستم به نام پارس آباد خوانده شده است ٥٥ اما تحقیق ها نشان می دهـد که در عصر یوان و حتی پیش از آن به سبب حضور گسـترده بازرگانـان ایرانـی در منطقـه جنوبی ایالت جیانگ سو و مناطق شمالی ایالت جا جیانگ ،٥٦ فرهنـگ ایرانیهـا بـه میـزان قابل توجهی در این منطقه تأثیر گذارده است و نمونه باقی مانده آن ، همین روستاست .
زبان فارسی و متـون ادبـی فارسی، بخش عمده ای از متون فرهنگ اسلامی شـناخته مـی شـد و از ایـن رو نـه تنهـا امکان کنار گذاشتن آن نبود بلکه یکی از بنیادی ترین ویژگی هـای نظـام آموزشـی علـوم دینی یا همان جینگ تانگ جیاو یو، بهره گیری از زبان فارسـی و عربـی بـه عنـوان زبـان 86 دینی قوم خویی بود.
نویسنده در مقدمه کتاب به این نکته اشاره میکند که از آن جا که اسلام از ایران بـه چـین آمده است و برای فراگیری آموزه های اسلامی، بسیار اهمیت دارد نیاز اسـت تـا طلبـه های علوم دینی زبان فارسی را بیاموزند.