چکیده:
بررسیها نشان میدهند غذای کافی برای تمامی مردم دنیا وجود دارد، اما در چند دهۀ اخیر شمار افرادی که از گرسنگی رنج میبرند، در حال افزایش است. گرچه تلاش‌های زیادی به‌وسیله سازمان‌ها و توافقات بین‌المللی به‌منظور کاهش و حتی ازبین بردن مشکل گرسنگی صورت گرفته، اما این مشکل هم‌چنان به قوت خود باقی است. بنابراین تحلیل نتایج و عواقب برخورد متناقض نظام سرمایه‌داری با نبود امنیت غذایی، خمیرمایۀ اصلی این مقاله را تشکیل می‌دهد. از‌همین‌رو، نخست ضمن توصیف ابعاد و اضلاع نظام سرمایه‌داری، ارتباط آن با مسئلۀ غذا مشخص میگردد. سپس به نقش سازمان‌ها و معاهدات بین‌المللی در کاهش کمی و کیفی ابعاد معضل گرسنگی پرداخته می‌شود. در ادامه، در خصوص عواملی که سرمایه‌داری به‌وسیلۀ آن‌ها کمبود غذا و گرسنگی را تشدید می‌کند بحث می‌شود و در پایان، نتایج و عواقب ناگوار پدیدۀ نبود امنیت غذایی در سطح جامعۀ بین‌المللی بررسی میگردد
Studies show that there is enough food for all of people of the world، but in recent decades the number of those who suffer from hunger is increasingly rising. Although much effort has been done to reduce or even eradicate hunger by international organizations and agreements، yet the problem exists so far. Therefore this article tries to analyze the consequences of seemingly contradictory actions of capitalism regarding hunger. First the relationship of capitalism and food problem is described. Then the role of international organization and treaties in reducing hunger is discussed. Later it is shown how capitalist system intensifies hunger. Finally the impact of hunger on world affairs is described.
خلاصه ماشینی:
سرمایه داری و معضل جهانی غذا محمود غفوری ١ دانشیارگروه علوم سیاسی دانشکده حقوق و الهیات دانشگاه شهید باهنر کرمان محمد داوند دانشجوی کارشناسی ارشد دیپلماسی و سازمان های بین المللی دانشکده حقوق و الهیات دانشگاه شهید باهنر کرمان (تاریخ دریافت : ٩٢/٨/١٣-تاریخ تصویب :٩٣/١/١٨) چکیده بررسیها نشان میدهند غذای کافی برای تمامی مردم دنیا وجود دارد، اما در چنددهۀ اخیر شمار افرادی که از گرسنگی رنج میبرند، در حال افزایش است .
٥. تأثیر نظام سرمایه داری بر تشدید نبود امنیت غذایی در کنار مکانیسم هایی که نظام سرمایه داری (لیبرال ) در راستای مبارزه با بحران گرسنگی در چارچوب سازمان ها و توافقات بین المللی ایجاد می نماید، نباید از موانعی که این نظام برای توزیع غذای کافی و پیشرفت های ساختاری کشورهای درحال توسعه در زمینۀ توسعه پایدار غذا و کشاورزی بر سر راه کشورهای درحال توسعه و حتی طبقات و اقشار ضعیف کشورهای توسعه یافته قرار می دهد، چشم پوشید.
تظاهرات گستردة مردمی که در اعتراض به افزایش قیمت محصولات کشاورزی و غذایی در بسیاری از کشورهای فقیر درحال توسعه مانند مصر، گینه ، بنگلادش ، هایئتی، ساحل عاج و سومالی صورت میگیرد، از دو جنبه به تداوم و حفظ سیاست های نظام سرمایه داری کمک می کند (مرکز تحقیقات استرتژیک ،١٣٨٦، ص ٣)؛ نخست اینکه دولت در این کشورها در مقابل شورش های مردمی مجبور به واکنش شده ، در مقابل سیاست های بلندمدت دیکته شده از جانب بانک جهانی و ...
(
, 
, 
)
