چکیده:
این مقاله میزان تأثیر اسطوره و بن مایه های آن را در اشعار سه شاعر معاصر عرب: بدرشاکر سیاب، أدونیس، و عبدالوهاب بیاتی بررسی می کند. اطلاق نام شاعران تموزی برآنها، به واسطه کثرت استفاده از اساطیر، به ویژه اسطوره ی "تموز" است. این شاعران بر اثر تحولات موجود در جامعه عرب آن روزگار و استعمارگری دول اروپایی و در نتیجه احساس غربت و پوچی و فرار از واقعیت به دنیای تازه در دامان میراث کهن پناه می برند. در این پژوهش کوشش شده تا اسطوره ی تموزدر اشعار این سه شاعر بررسی و موارد دلالتهای مشترک آنها استخراج شود و اندیشه های مشابه آنها در به کارگیری این پدیده تبیین گردد. نتیجه ی پژوهش نشان می دهد که تموز در اشعار این شعرا نماد باروری و زندگی و مؤید اشتراکات قابل توجه درتجارب فردی و اجتماعی و سیاسی ایشان است. این شعرا دریافته بودند که زندگی عرب به علت ستمگری حکومت، پویایی خود را از دست داده و به سوی خشکسالی و قحطی پیش می رفت. بنابراین از تموز "اسطوره حاصلخیزی" می خواهند تا زندگی تازه ای را برای آنان بیافریند.