چکیده:
آدیپونکتین یک آدیپوکین تولید شده بوسیله بافت چربی است که غلظتهای آن در گردش خون با چاقی، بیماریهای قلبی-عروقی و دیابت کاهش مییابد. تحقیق حاضر با هدف بررسی ارتباط تغییرات سطوح سرمی آدیپونکتین با تستوسترون، کورتیزول و نسبت تستوسترون به کورتیزول متعاقب تمرین هوازی با شدت متوسط صورت گرفت. در یک کارآزمایی نیمهتجربی، 20 مرد سالم بطور تصادفی به دو گروه تمرین هوازی (10 نفر، سن 7/5 ± 2/27 سال، وزن 6/7 ± 3/84 کیلوگرم، درصد چربی 4/3 ± 3/24 درصد، نمایه توده بدن 5/2 ± 5/26 کیلوگرم بر متر مربع) و کنترل (10 نفر، سن 8/4 ± 1/28 سال، وزن 4/7 ± 9/82 کیلوگرم، درصد چربی 8/2 ± 5/23 درصد، نمایه توده بدن 2/2 ± 3/25 کیلوگرم بر متر مربع) تقسیم شدند. ویژگیهای عمومی آزمودنیها و سطوح سرمی آدیپونکتین، کورتیزول، تستوسترون و نیز نسبت تستوسترون به کورتیزول قبل و پس از دوره تمرین اندازهگیری شد. پروتکل تمرین هوازی شامل دوازده هفته تمرین رکاب زدن روی چرخ کارسنج (3 جلسه تمرین در هفته، شدت 60 تا 70 درصد ضربان قلب ذخیره و به مدت 20 تا 40 دقیقه در هر جلسه) بود. تجزیه و تحلیل دادهها با بکارگیری نرمافزار آماری SPSS نسخه 16 صورت گرفت. سطح معنیداری 05/0>P در نظر گرفته شد. تمرین هوازی با شدت متوسط غلظت آدیپونکتین سرم را افزایش و غلظت تستوسترون سرم و نسبت تستوسترون به کورتیزول را کاهش داد (05/0>P)، در حالیکه سطوح سرمی کورتیزول تغییر معنیداری نیافت. همچنین، تغییرات غلظت آدیپونکتین سرم در گروه تمرین هوازی با تغییرات وزن، درصد چربی و نمایه توده بدن همبسته بود (05/0>P)، اما با تغییرات غلظت تستوسترون، کورتیزول و نیز نسبت تستوسترون به کورتیزول همبستگی معنیداری نداشت. یافتههای مطالعه حاضر نشان داد تمرین هوازی با شدت متوسط میتواند منجر به افزایش سطوح آدیپونکتین گردش خون شود. اگرچه به دنبال تمرین غلظت تستوسترون سرم و نسبت تستوسترون به کورتیزول کاهش یافت، اما به نظر نمیرسد این تغییرات ارتباطی با افزایش سطوح آدیپونکتین متعاقب تمرین هوازی داشته باشد. همبستگی بین تغییرات وزن و درصد چربی بدن با تغییرات سطوح آدیپونکتین نشان میدهد که احتمالا تمرین از طریق کاهش وزن و درصد چربی بدن منجر به تغییر سطوح آدیپونکتین گردش خون میگردد.
خلاصه ماشینی:
"اختلاف میانگین متغیرهای گروه تجربی و کنترل (انحراف استاندارد ± میانگین) متغیر(واحد) گروه تجربی گروه کنترل سطح معناداری اسید اوریک (میلی گرم بر هر دسی لیتر) 21/1±19/1- 99/0±01/0- 02/0 بیلی روبین تام (میلی گرم بر هر دسی لیتر) 07/0±01/0- 06/0±01/0- 91/0 پروتئین تام (گرم بر هر دسی لیتر) 55/0±11/0- 42/0±03/0- 69/0 بحث و نتیجه گیری هدف از تحقیق حاضر بررسی تاثیر هشت هفته تمرین تناوبی بر روی برخی از فاکتورهای آنتی اکسیدانی در بازیکنان فوتبال بود.
نتایج تحقیق حاضر در مورد بیلی روبین پلاسمایی نشان داد هیچ گونه افزایش معناداری در این فاکتور در بازیکنان فوتبال، و تفاوتی بین دو گروه تمرین کرده و گروه تمرین نکرده پس از 8 هفته تمرین تناوبی مشاهده نشد که با نتایج تحقیق بریتس و همکاران در سال 1999 و دوریس و همکاران در سال 2008 همسو است (22،20).
در مورد علت احتمالی تناقض نتایج تحقیق حاضر با نتایج تحقیقات گائینی و همکاران (1387) و شیخ الاسلامی وطنی و همکاران (2008)، که به بررسی اثر دوره تمرینی بر روی ظرفیت آنتی اکسیدانی و از جمله غلظت بیلی روبین پلاسمایی در موش ها پرداخته اند (11،25)، را می توان در تفاوت آزمودنی ها، نوع ، مدت و شدت تمرینات نمونه ها دانست.
همچنین، در تحقیق حاضر هیچ گونه افزایش معناداری در پروتئین تام پلاسمایی بازیکنان فوتبال بعد از دوره تمرینی در مقایسه با بازیکنان فوتبالی که در تمرینات شرکت نکرده بودند مشاهده نشد که با نتایج تحقیق، گائینی و همکاران، شیخ الاسلامی وطنی و همکاران همسو است (25،11)."