چکیده:
امنیت فردی با تأکید بر یکی از ابعاد هفت گانه امنیت انسانی در گزارش سال 1994 توسعه انسانی برنامه توسعه سازمان مللمتحد، ریشه درحق حیات، کرامت ذاتی انسان ها و دو حق بشری حق بر امنیت و حق بر تأمین تمامیانسان ها و اعضای جامعه بشری دارد. اهمیت این حقوق انسانی موجب آن شده است که بهعنوان یکی ازمهم ترین حقوق بشر، جایگاه ویژه ای در اسناد مهم بین المللی حقوق بشری و همچنین قوانین اساسیکشورها به خود اختصاص داده اند. دولت ها که از ابتدا به عنوان نهادی جهت حفظ و حراست از انسان هاپدید آمده بودند، در گستره این اسناد الزام آور ملی و بین المللی، تعهدات گسترده ای برای تأمین امنیتفردی انسان ها عهده دار شده اند. در پرتو این متون بین المللی می توان سخن از تحول بنیادین وظیفهدولت ها در خصوص امنیت فردی انسان ها راند زیرا دولت ها که در تلقی سنتی، در خصوص امنیتفردی شهروندان خویش تعهداتی بر عهده داشته اند، در این تلقی نوین با تحول مفاهیم و تعهداتبین المللی و همچنین با ظهور گفتمان حقوق بین المللی بشر و الگوی امنیت انسانی، تعهدی انسانی وفر املی به حفظ امنیت تمامی انسان ها یافته اند. درنتیجه، به لحاظ ارتباط حیاتی امنیت فردی برای انسان ها،دولت ها مکلف و ملزم به حفظ آن برای تمامی افراد اعم از تابعان خویش و دیگر افراد انسانی به لحاظجایگاه انسانی و کرامت ذاتی انسانی آن ها هستند
خلاصه ماشینی:
"این تعهد ذاتی دولت ها با گسترش گفتمان حقوق بشر، ابعاد و گستره جدیدی نیز یافته است به گونه ای که توجه به حق بر تأمین (امنیت حقوقی – قضایی) در اعلامیه جهانی حقوق بشر، میثاق بین المللی حقوق مدنی و سیاسی، کنوانسیون اروپایی حمایت از حقوق بشر، کنوانسیون منع شکنجه و دیگر رفتارهای مجازاتهای بیرحمانه ، غیرانسانی یا موهن ، کنوانسیونهای چهارگانه ژنو در خصوص حقوق بشردوستانه و همچنین قوانین اساسی کشورها، گویای اهمیت جهانی این بعد از حقوق انسانی است .
برای مثال، دولت مکلف است برای حفظ تمامیت جسمانی افراد، علاوهبر آنکه عوامل دولتی را از ارتکاب جرایمی که ممکن است به جان یا جسم افراد آسیب بزند برحذر میدارد و کسانی را که به دیگران آسیب میزنند مجازات نماید، از طریق اعمال و اجرای سیاست های پیشگیری از جرایم ، زمینه ارتکاب چنین اعمالی را کاهش دهد و تلاش نماید که علل و عوامل به وجودآمدن پدیده جرم و درنتیجه نقض امنیت شخصی افراد را از بین ببرد.
تشکیل سازمان ملل متحد که با اعلام تصمیم جهانی به «محفوظ نگه داشتن نسل های آینده از 1 بلایای جنگ که دوبار در مدت عمر یک انسان، افراد بشر را دچار مصائب غیرقابل بیان نموده » و با هدف «حفظ صلح و امنیت بین المللی» و «به عمل آوردن اقدامات جمعی مؤثر برای جلوگیری و برطرفکردن تهدیدات بر ضد صلح ، و فراهم آوردن موجبات حل وفصل اختلاف بین المللی یا وضعیت هایی که ممکن است منجر به نقض صلح شود، با وسایل مسالمت آمیز و طبق اصول عدالت و حقوق بین الملل »٢ پا به عرصه وجود گذارد، یکی از مهم ترین اقدامات بین المللی در راستای پیشگیری از پدیدآمدن مخاصمات مسلحانه است ."