خلاصه ماشینی:
"علیمحمد باب که مدت شش سال را در مکتب شیخ عابد شیرازی، که از پیروان شیخیه بود به تعلیم گذرانده بود، به دلیل دلبستگی شدید به این مکتب به کربلا عزیمت کرد و در درس سید کاظم رشتی حضور یافت (فاضل مازندرانی، 132 بدیع الف: 3/97؛ اعتضادالسلطنه، 1351: 9؛ نجفی، 1357: 153).
البته ادعای باب صرفا بابیت نبود بلکه ادعاهای مختلفی داشت که به مرور زمان یکی پس از دیگری آشکار شد، اما واقعیت این است که فرقة بابیت به رهبری علیمحمد شیرازی نقطة آغازینی داشت که همان ظهور سید شیرازی و ادعای وی مبنی بر بابیت و نیابت حضرت مهدی موعود (ع) بود (Newby: 2004: 37).
در این مجلس، که مفصلتر از مجالس پیشین بود و در آنها باب مؤاخذه شده بود، مطالب بسیاری از علیمحمد باب پرسیدند و باب نیز کماکان در پاسخ به پرسشها، ادعاهای خود را مطرح کرد، ضمن آنکه در این مجلس برای نخستین بار از ادعای بابیت فراتر رفت و ادعای قائمیت کرد.
اگرچه علیمحمد شیرازی توانست با ادعای نیابت از امام غائب و موعود منتظر، فرقة بابیت را تأسیس کند اما با ظهور شخص بعد از وی، یعنی حسینعلی بهاء و نیز به صحنه آمدن میرزا یحیی صبح ازل، برادر حسینعلی نوری، بابیت جای خود را به بهاییت و ازلیه داد، به طوری که امروزه نشانی از وجود بابیه نمیتوان یافت و پیروان بهاییت یکهتاز صحنه میراثداری این قضیه شدهاند، اگرچه نمیتوانند پیشینة بابی خود را به فراموشی بسپارند."