چکیده:
این مقاله، به بررسی ویژگی خشیت داشتن از پروردگار و اهمیت و نقش آن در هدایت یافتن به قرآن پرداخته است. خشیت، به معنای واکنشی آگاهانه به مقتضای علم است. خشیت از پروردگار، درک وابستگی خود و ربوبیت خدا و احساس مسئولیت در برابر او است. آیات متعددی از قرآن، تحقق هدایت قرآن را منوط به وجود ویژگی هایی در انسان نموده است و برخی اعمال هستند که موجب سلب امکان هدایت پذیری انسان می گردد. بر اساس آیات قرآن، خشیت از پروردگار، ظرفیت شناخت و پذیرش وحی را در انسان به وجود می آورد. کسانی که دارای خشیت از پروردگار هستند، همواره در پی یافتن تفصیلی تر مراد خدا از بندگانش می باشند و چون آیات قرآن بر آنها عرضه شود آن را مطلوب گمشده خویش می یابند که آنان را به چگونگی جلب رضایت پروردگار و انجام عمل صالح، راهنمایی می کند.
خلاصه ماشینی:
"(کلینی، 1407: 1 / 29) حال اگر او به این علم فطری توجه و اهتمام داشته باشد و بخواهد که به مقتضای آن عمل کند و ارادهاش را مطابق با این معرفت خود به کار اندازد؛ یعنی به دنبال اطاعت خدا باشد، حالت او، حالت خشیت از پروردگار است.
آنها ابتدا خودشان را به نشنیدن میزنند: «و إذا تتلیٰ علیه آیاتنا ولیٰ مستکبـرا کأن لم یسمعها کأن فی أذنیه وقرا» (لقمان / 7) ولی کمکم خدا بر آنها مهر میزند و واقعا نمیشنوند: «و من أظلم ممن ذکر بـآیات ر به فأعرض عنها و نسی ما قدمت یداه إنا جعلنا علیٰ قلوبـهـم أکنة أن یفقهوه و فی آذانهـم وقرا» (کهف / 57) و میان آنها و قرآن، حجابی ایجاد میشود که آنها را از هدایت قرآن محروم میکند: «و إذا قرأت القرآن جعلنا بینک و بین الذین لا یؤمنون بـالآخرة حجابا مستورا * و جعلنا علیٰ قلوبـهـم أکنة أن یفقهوه و فی آذانهـم وقرا» (اسراء / 46 ـ 45) بنابراین انسانی که علاوه بر آنکه دچار غفلت و فراموشی هویت و علم فطری خود است، در برابر آیات الهی توجه و استماع و فهم ندارد، بلکه اعراض میکند و در نتیجه در برابر آن در موضع انکار قرار میگیرد و هدایت نمیشود."