چکیده:
<p dir="RTL">مسألۀ رازداری یکی از ارکان مهم روابط پزشک و بیمار است و آیات و روایات به صورت عام بر این موضوع دلالت دارند. پزشکان ضمن وظیفۀ اخلاقی و سوگندی که یاد کرده‌اند، موظف هستند شرط ضمن عقد قراردادی را که با مریض یا سازمان مربوطه بسته‌اند، اجرا کنند. همچنین به استناد مادۀ 648 قانون مجازات اسلامی افشای اسرار بیماران جرم است. هدف از پژوهش حاضر، یافتن پاسخ مناسب در خصوص «ماهیت فقهی و حقوقی رازداری پزشکی» جهت دفاع از حقوق بیمار بوده، که از طریق روش توصیفی ـ تحلیلی با تکیه بر منابع فقهی و حقوقی صورت پذیرفته است. در نتیجه مطالعات مشخص شد، ممکن است شرایطی پیش آید که پزشک ناگزیر به نقض رازداری شده، ولی باید از ناحیۀ این آشکارسازی کم ترین ضرر متوجه بیمار شود.</p>
خلاصه ماشینی:
"ـ ماده واحدة قانون راجع به «ثبت و گزارش اجباری بیماری های سرطانی » مقرر می دارد: «به منظور بررسی و تحقیقات اپیدمیولوژیکی و پیشگیری منطقه ای و تنظیم آمار بیماری های سرطانی ، کلیه مؤسسات درمانی ، آزمایشگاه های آسیب شناسی و تشخیص طبی ، اعم از دولتی و غیردولتی مکلفند در مناطق معینی از کشور که امکانات لازم موجود است ، هر بافت و نمونه ای را که به هر عنوان «تشخیص ، درمان ، تجسس » از بدن انسان زنده نمونه برداری می شود، مورد آزمایش قرار دهند و چنانچه به مورد سرطانی و یا مشکوک به سرطان برخورد نمودند، نتیجة آزمایش و اطلاعات مورد لزوم را طبق ضوابطی که در آیین نامه اجرایی این قانون تعیین خواهد شد، محرمانه به مراکزی که وزارت بهداری تعیین خواهد کرد، ارسال دارند» (مجموعه کامل قوانین پزشکی ، دارویی و بهداشتی ، ١٣٨٨، صص ٢٥٦ـ٢٥٧).
ـ مادة ١٤ قانون طرز جلوگیری های بیماری های آمیزشی و بیماری های واگیردار، مصوب ١٣٢مقرر می دارد: «پزشکان آزاد و کلیه بنگاه های بهداری که معاینه و درمان بیماری آمیزشی را می نمایند، باید حتی المقدور بوسیله پرسش از بیمار کوشش نمایند کانون سرایت بیماری را معین نموده و در موقع مقتضی بدون ذکر نام و مشخصات بیمار، اطلاعات کافی برای تجسس و بر طرف کردن کانون انتشار بیماری ، به بهداری مربوط بفرستند که اقدام لازم به عمل آید» (مجموعه کامل قوانین پزشکی ، دارویی و بهداشتی ، ١٣٨٨، ص٢٢٥)."