چکیده:
دولتها پیوسته درتقلای افزایش قدرت اند. افزایش قدرت یک دولت در سطوح محلی، منطقه ای یا بین المللی، گاهی با واکنش های بشدت مقابله جویانه و گاهی نیز با واکنش های کمتر مقابله جویانه دیگر دولت ها مواجه است. دولت های در حال رشد با محدودیت های یکسانی از سوی قدرت های مسلط بیرونی مواجه نمی شوند. چرا و چه هنگامی رشد دولت ها، مخاطره آمیز است؟ چه پیوندی بین افزایش قدرت ملی دولتها و کشمکشهای بین المللی وجود دارد؟ چه هنگام یک دولت در حال رشد با محدودیت های بیرونی بیشتری مواجه می شود؟ این پژوهش به شیوه تبیینی به بررسی این فرضیه پرداخته است که، اگرافزایش قدرت یک دولت تهدید آمیز دریافته شود سبب تحریک دیگر دولتها به مقابله جویی خواهد شد و دیگر دولتها بر محدودیتهای دولت در حال رشد میافزایند. در این مقاله حساسیتزایی رشد از منظر نظریه های رئالیستی، لیبرالیستی، تکوین گرایی و مکتب انگلیسی مورد بررسی قرار گرفته و سرانجام رهیافت تلفیقی رشد صلح آمیزکه ادبیاتی به نسبت نو در دیسیپلین روابط بین الملل دارد مطرح شده است. یافته ها نشان میدهد که بر خلاف باور رایج مسئله محدودیتهای محیط بیرونی علیه دولتهای درحال رشد دلایلی سیستمیک دارد و سرشت سیستم بین المللی محدودیتهایی ساختاری برای رشد دولتها ایجاد میکند و هر چه رشد قدرتهای نوظهور، تهدید آمیزتر دریافته شود، حساسیت بیشتری تولید میکند و سبب تحریک دیگر دولتها به مقابله جویی بیشتر میشود. دولت ها پیوسته درتقلای افزایش قدرت اند. افزایش قدرت یک دولت در سطوح محلی، منطقه ای یا بین المللی، گاهی با واکنش های بشدت مقابله جویانه و گاهی نیز با واکنش های کمتر مقابله جویانه دیگر دولت ها مواجه است . دولت های در حال رشد با محدودیت های یکسانی از سوی قدرت های مسلط بیرونی مواجه نمیشوند. چرا و چه هنگامی رشد دولت ها، مخاطره آمیز است ؟ چه پیوندی بین افزایش قدرت ملی دولت ها و کشمکش های بین المللی وجود دارد؟ چه هنگام یک دولت در حال رشد با محدودیت های بیرونی بیشتری مواجه میشود؟ این پژوهش به شیوه تبیینی به بررسی این فرضیه پرداخته است که ، اگرافزایش قدرت یک دولت تهدید آمیز دریافته ، شود سبب تحریک دیگر دولت ها به مقابله جویی خواهد شد و دیگر دولت ها بر محدودیت های دولت در حال رشد میافزایند. در این مقاله حساسیت زایی رشد از منظر نظریه های رئالیستی، لیبرالیستی، تکوین گرایی و مکتب انگلیسی مورد بررسی قرار گرفته و سرانجام رهیافت تلفیقی رشد صلح آمیزکه ادبیاتی به نسبت نو در دیسیپلین روابط بین الملل دارد مطرح شده است . یافته - ها نشان میدهد که بر خلاف باور رایج مسئله محدودیت های محیط بیرونی علیه دولت های درحال رشد دلایلی سیستمیک دارد و سرشت سیستم بین المللی محدودیت هایی ساختاری برای رشد دولت ها ایجاد میکند و هر چه رشد قدرت های نوظهور، تهدید آمیزتر دریافته شود، حساسیت بیشتری تولید میکند و سبب تحریک دیگر دولت ها به مقابله جویی بیشتر میشود.
خلاصه ماشینی:
"ازچشم انداز ایکنبری قدرت های بزرگ در دوره های مختلف به مثابه پشتوانه قواعد، هنجارها و نهادهای نظم بین المللی عمل کرده اند و دگرگونی در قدرت دولت ها به رقابت - های بزرگ امنیتی منجر میشده و در پی جنگ های بزرگ ، قدرت پیروز، نهادها را برای سامان دهی مجدد نظم بین المللی بکار میگرفته است وهمواره دولت هایی که در درون نظم بین المللی و بر اساس قواعد و هنجارهای مستقر رشد یافته اند، با محدودیت های بیرونی کمتری مواجه شده اند (١٩٩٤١٣٤,Stubbs and Geoffrey).
اگر دولت ها به نهادهای جامعه بین المللی اعتقاد و باوری ایده ال داشته باشند رشد این دولت ها تحریک آمیز نخواهد بود و اگر دولت ها نهادهای موجود را بر اساس محاسبه خودخواهانه و ابزاری پذیرفته باشند افزایش قدرت آنها سبب افزایش رقابت های امنیتی خواهد شد و اگر تنها از روی اجبار به پذیرش نهادهای کنونی مبادرت کرده باشند رشد آنها با حساسیت بیشتری برای دولت های حافظ وضع موجود همراه خواهد بود.
متغییرهایی که موجب میشود که افزایش قدرت یک دولت حساسیت زایی بیشتری داشته باشد و یا این که با حساسیت بیرونی کمتری مواجه شود شامل مولفه های میزان قدرت نسبی، مولفه های هویتی، معنایی و ایده ها و کیفیت جهت گیری قدرت نوظهور نسبت به قواعد، هنجارها و نهادهای اولیه و ثانویه نظم بین المللی است ."