خلاصه ماشینی:
"در حدیثی نقل شده است که پیامبر فرمود: «هر کس در این امر ما [= دین] چیزی پدید آورد که جزء آن نیست، آن چیز مردود است» (صحیح بخاری، کتاب البیوع، حدیث 4/298؛ صحیح مسلم، الاقضیه، باب 8، حدیث 1718).
(اصول کافی، ج1، باب البدع والرای والمقاییس) در حدیث دیگری نیز فرمود: «اهل سنت آناناند که به سنت خدا و رسولش چنگ زنند هر چند اندک باشند و اما اهل بدعت کسانی هستند که مخالف امر خدا، کتاب و رسول او بوده و بر میل و رأی خود عمل میکنند، هر چند فراوان باشند...
(ج1، ص190ـ191) روشن است که بسیاری از امور در طول تاریخ اسلام واقع شده که در زمان رسول خدا معمول نبوده است و بنابراین از این حیث امور تازه و نوی هستند که دستکم به لحاظ لغوی میتوان بر آنها نام بدعت نهاد؛ اما به نظر میرسد که اگر بدعت شرعی به این معنا تعریف شود، باید دست از هر گونه اجتهاد برداشت.
باوویویکه BhaÎvaviveka [حدود 490 تا 570 م] راه هشتگانه را به شیوه معمول مهایانه چنین تفسیر میکند: شناخت کامل عبارت است از بینش به درمهکایهی (1) انسان کامل (بودا)؛ عزم کامل، چگونگی آرام ساختن همه تجلیهای روانی را نشان میدهد؛ گفتار کامل، درک این مطلب است که زبان در برابر درمهها خاموش است؛ رفتار کامل، پرهیز از هر گونه عملی است که به حاصل کرمهای منتهی شود؛ معاش کامل فهم آن است که همه درمهها نه پدید میآیند و نه از میان میروند؛ کوشش کامل، یعنی بیقصدی؛ آگاهی کامل یعنی نیندیشیدن به هست و نیست؛ تمرکز کامل یعنی رها بودن از عقیدهها که در این حالت، شخص به اندیشهها نمیچسبد."