چکیده:
متون تاریخی- اسلامی، وقایع خارقالعادهای را پس از شهادت امام حسین (ع) انعکاس دادهاند. عذابها و بلاهای جسمی و روحی که گریبانگیر قاتلان و هتاکان به مقام حضرت شد، وقایع شگرفی مانند: تغییر و تحول در نظم جهان، گریه و نوحه جنیان و پریان در سوگ حضرت، مشاهده و نقل کرامات مختلف از رأس مبارک حضرت، به امر خدا، نمونههایی از این حوادث شگفتند. اهتمام به جمعآوری اسنادی که این وقایع شگفت را انعکاس دادهاند، میتواند بعد جدیدی از زیباییهای قیام امام حسین (ع) را به نمایش در آورد. در پژوهش حاضر که با روش توصیفی- تحلیلی گردآوری شده است، با استفاده از منابع معتبر تاریخی اهل سنت به نقل اسناد این حوادث خارقالعاده پرداخته میشود. یافتههای پژوهش حاکی از این مطلب است که در توصیف اتفاقات پس از شهادت اباعبدالله(ع)، اهل سنت، ابعاد مختلفی از حوادث شگفت را نقل کردهاند که در طول تاریخ هیچ سابقهای قبل از عاشورا و قیام حضرت نداشته است و این خود حاکی از عظمت قیام امام حسین (ع) و بزرگی مصیبت وارده بر اهل بیت(ع) است.
خلاصه ماشینی:
"سرنوشت تازندگان اسب بر بدن مبارک حضرت (ع) در «مقاتل الحسین» شیعه این مطلب به تواتر نقل شده است که به دستور عمر بن سعد پس از شهادت امام حسین (ع) بر بدن ایشان اسب تازانده شد و این عمل ناجوانمردانه توسط ده نفر که داوطلب شده بودند، صورت گرفت که همهی این افراد پس از ارتکاب این عمل به بلاهایی دچار شدند( به عنوان نمونه: مفید،1392: 539) و از اهل سنت نیز طبری در تاریخ خود از قول ابی مخنف آورده است:«حمید بن مسلم گوید: عمر بن سعد در میان یاران خود ندا داد: چه کسی داوطلب میشود با اسب بر حسین (ع) بتازد؟ ده کس داوطلب شدند.
این رخداد را بیهقی و دیگران نقل کردهاند: « لما قتل الحسین بن علی (ع) کسفت الشمس کسفة بدت الکواکب نصف النهار فلننا أنها هی» (بیهقی، 1414: ج3، ص 337؛ مزی، 1400ق: ج6، ص 433؛ ابن عساکر، 1995م: ج14، ص228)ترجمه: هنگامی که حسین بن علی(ع) به شهادت رسید، خورشید گرفت و آنقدر تاریک شد که هنگام ظهر ستارههای آسمان ظاهر گردیدند.
این واقعه را از اهل سنت، تنها جوینی شافعی در دو روایت با یک مضمون از ابن ابی لهیعه و او از أبی قبیل نقل کرده است:« لما قتل الحسین بن علی (ع) بعث برأسه إلی یزید بن معاویة و یتحیون بالرأس فیما بینهم فخرجت علیهم کف من الحائط معها قلم من حدید فکتب سطرا بدم: أترجوا أمة قتلت حسینا شفاعة جده یوم الحساب» (جوینی،1378: ج2، ص 167) ترجمه: هنگامی که حسین(ع) کشته شد، سرش را نزد یزید بن معاویه فرستادند، با سر(مبارک) بین خودشان به تفریح و عیش و نوش مشغول بودند."