چکیده:
عمل جراحی زیبایی و ترمیمی، از نوآوریهای علم پزشکی است و پیشینه ای در فقه اسلامی ندارد. برخی از صاحب نظران معاصر، پیرامون مشروعیت آن در موارد غیر ضروری،تردید کرده اند. در حالی که با توجه به اصل اباحه ، عمل مزبور عملی مشروع است . علاوه بر این ، به نظر میرسد که مسؤولیت مدنی پزشک در این گونه موارد، تعهد به نتیجه باشد مگر این که خلاف آن اثبات شود. در حقوق موضوعه ایران ، در خصوص مسؤولیت پزشک درباره عمل جراحی زیبایی قواعدی وجود ندارد. با وجود این ، مسؤولیت مدنی پزشک با توجه به قواعد و اصول عمومی قابل استنباط است . در عمل جراحی مزبور، تعهد به اطلاع رسانی و ضرورت رعایت تناسب در انجام عمل جراحی از زمره تعهدات اختصاصی پزشک است . همچنین در صورت بروز خسارت به بیمار ناشی ار عمل جراحی زیبایی ممکن است حسب مورد معیار شخصی یا معیار نوعی مورد لحاظ قرار بگیرد.
خلاصه ماشینی:
"مضافا وجود فرض تقصیر، همراه با تعهد به وسیله ، جمع دو نقیض و محال است زیرا چگونه ممکن است شخصی تعهدی به حصول نتیجه نداشته باشد و در عین حال در صورت بروز خسارت برای رهایی از مسؤولیت باید بی تقصیری خویش را اثبات کند؟ ٣-١-٣- برآیند به نظر میرسد در تمییز میان تعهد به وسیله و تعهد به نتیجه یک معیار کلی مورد پذیرش قرار گرفته است : هر گاه بر طبق عرف و عادت مسلم انجام تعهد جنبه احتمالی داشته باشد به گونه ای که نمیتوان مطمئن گردید که متعهد به طور قطع اقدام به ایفاء تعهد مینماید باید تعهد را تعهد به وسیله دانست اما چنانچه در غالب موارد تلاش متعهد برای اجرای تعهد به نتیجه میرسد و چگونگی رسیدن به نتیجه داعی طرفین نیست تعهد متعهد تعهد به نتیجه است (کاتوزیان ، ١٣٨٥ش .
آیا در خصوص خسارات وارده باید ملاک شخصی را مورد لحاظ قرار داد یا ملاک نوعی است ؟ پاسخ به پرسش مزبور از این جهت واجد اهمیت است که در برخی موارد ممکن است پزشک عمل جراحی را موفقیت آمیز بداند اما بیمار مدعی حفظ عیوب و نواقصی شکلی باشد یا وی معتقد باشد که عمل جراحی آن گونه که وی گمان می کرده انجام نشده است ."
(
, 
, 
)
