چکیده:
اتانازی داوطلبانه ی فعال یکی از گونه های اتانازی و همچنین یکی از مسائل مستحدثه ی فقه و حقوق پزشکی است که ماهیت آن قتل عمد بیمار، در نتیجه ی اذن متضمن ابراء وی می باشد. در این باره در فقه کیفری اسلام دو نظر عمده وجود دارد که غالبا بر اذن مقتول و شرایط آن تکیه دارند؛ اشهر این اقوال ، قول به سقوط قصاص از قاتل و قول دیگر ثبوت قصاص بر ذمه ی وی می باشد. در این پژوهش بعد از تبیین جایگاه اذن در مشروعیت اتانازی داوطلبانه ی فعال ، در عرصه ی نظر، قول ثبوت قصاص و در عرصه ی عمل برای رعایت احتیاط ، قول مصالحه ی به دیه برگزیده شده است .
خلاصه ماشینی:
"١ ء آیه ی شریفه ی مذکور صراحت یا ظهور تام به این معنا دارد که حق قصاص نفس ، ابتدائا و اصالتا برای ولی دم جعل شده است (موسوی خویی ، بی تا، ج٤٢موسوعه ، ص١٧٤؛ فاضل لنکرانی ، ١٤٢١ه ق ، ص٤٤٢؛ تبریزی ، ١٤٢٦ه ق ، ص٢٩٢؛ حسینی خامنه ای ، تقریرات درس خارج فقه ، جلسه ١٠١) و فتوای برخلاف این ظهور، نیاز به دلیل محکم و قاطعی دارد که در کلام قائلین به سقوط قصاص مفقود است ، بلکه ایشان استحسان هایی برای نظر خود دارند که برای مقابله با اصالة الظهور کافی نیست .
پاسخ تقریر اول این استدلال این است که اگر دلیل تردید در شمول اطلاق ادله ی قصاص به این مورد این است که در اینجا اذن به قتل وجود دارد، این تردید بلاوجه است ؛ چراکه اذن مذکور ،همان طور که قبلا هم اشاره شد، به خاطر فقدان بعضی از شرایط ، فاسد بوده و اعتباری ندارد؛ اذن در مسئله ی متنازع فیه همان قدر فاسد و بی اعتبار است که در موردی که مثلا کسی به دیگری اذن دهد که در خانه ی همسایه برای خود اتاقی بسازد، غیرمعتبر و بلااثر است ؛ بنابراین اذن موجود نمی تواند در قتل عمد بودن یا نبودن اتانازی موجب تردید گردد."