خلاصه ماشینی:
"در این متن به نگاه رسانههای غربی و عربی به ماهیت اعتراضهای سوریه، موقعیت دولت اسد در این کشور و تصویری که این رسانهها از سیاست خارجی بازیگران جهانی (امریکا و غرب، روسیه و چین) و بازیگران منطقهای (ایران، ترکیه و اتحادیه عرب) در تحولات سوریه ترسیم میکنند، پرداخته خواهد شد.
» 1 اما در این باره که چرا نمیتوان به تغییر آسان دولت سوریه دل بست، رسانههای غربی و طرفهای گفتوگوی آنها به دلایل بسیاری اشاره میکنند که عمدتا به ویژگیهای نظام سیاسی حاکم بر سوریه برمیگردد: اول، دولت بشار اسد برخلاف دولت مبارک، بن علی و قذافی که به شدت گرفتار بحران مشروعیت بودند، از پایگاه مردمی نسبتا گستردهای برخوردار است؛ به گونهای که اگر نتوان از غلبه جمعیتی حامیان او بر مخالفانش سخن گفت، دستکم میتوان از توازن میان مخالفان و موافقان او سخن به میان آورد: «حکومت به خودی خود هم هوادار دارد هم مخالف.
بنابراین، در این فضای رسانهای ضمن تأکید بر سرسختتر شدن مواضع اتحادیه عرب، ترکیه و غرب علیه دولت سوریه، 1 ادعای فاصلهگیری تدریجی روسیه و چین از مواضع پیشین خود (وتوی قطعنامه ضد سوری در شورای امنیت) نیز طرح میشود: «سخنگوی وزارت خارجه چین گفته است اگر رفتار سوریه چنین باشد، بر سر قطعنامه در کنار رأیدهندگان دیگر خواهد بود.
این رسانههای مزبور توصیه احمدینژاد در گفتوگو با شبکه تلویزیون پرتغال به بشار اسد برای توجه به اعتراض مخالفان در این کشور و کاستن از خشونتها را «نشانههای جدیدی از میزان نگرانی ایران درباره همپمیان نزدیکش» و تجدید نظر در روابط با آنها ارزیابی میکنند: «تهران با ایجاد اصلاحاتی در مواضع خود تلاش میکند حمایتی برای خود میان انقلابیون سوریه پیدا کند."