چکیده:
همه انقلاب ها رهبران خاص خود را دارند و در هر انقلابی یکی از الگوهای رهبری دیده شده اسـت . رهبری کارکردهای متفاوتی در روند وقوع پیروزی و پس از آن دارد. انقلاب های عربی کنونی نیـز از نوعی رهبری برخوردارند. این مقاله بـا آسـیب شناسـی موضـوع رهبـری در انقـلاب هـای عربـی، راهکارهایی برای مقابله با این آسیب ها با هدف تداوم کسب اهداف این انقلاب ها بیان میدارد.
خلاصه ماشینی:
"از سوی دیگر، میان کارکردهای رهبری و آرمان انقلابی رابطهای مستقیم وجود دارد؛ به طوری که هرچه رهبری از نظر فرهنگی اصیلتر و ریشهدارتر و هرچه خود رهبر دارای وحدت بیشتر باشد و در امور روزمره زندگی بیشتر با مردم سر و کار داشته باشد، در پیشبرد حرکت انقلابی موفقتر خواهد بود.
راهبردهای رهبران انقلابی تاکنون به گونههای مختلفی ظاهر شده است: در حالی که در انقلاب 1917 روسیه، لنین از نبرد مسلحانه توسط کارگاههای سرخ بهره گرفت، در انقلاب 1959 کوبا حرکت مسلحانه از نقاط دور به سمت مرکز بود و در انقلاب 1949 چین نیز همین امر ـ که به صورت نبردی فرسایشی خود را نشان داد ـ دیده شد.
راهبرد انقلابی در انقلابهای کنونی در جهان عرب نیز شباهت زیادی با انقلاب اسلامی ایران دارد و این امر تأثیر راهبردی و روشی انقلاب اسلامی بر جهان را نشان میدهد (رک: کوریاکف، 1356: 82 ـ 79؛ راسل، 1362: 34 ـ 31؛ دوسن، پیر، ص 585؛ لنین، 479 ـ 475؛ جمعی از نویسندگان، 1379: 135 ـ 132).
آسیبشناسی موضوع رهبری در انقلابهای عربی آیا آنچه در زمان ما با خودسوزی یک جوان تونسی در جهان عرب آغاز شد و نام بیداری به خود گرفت، یک انقلاب بوده است یا رفرم؟ اگر انقلاب بوده، از چه نوعی است؟ با توجه به دستهبندی انقلابها به سیاسی و اجتماعی، میتوان تحولات فعلی جهان عرب را نیز «انقلاب» نامید؛ البته انقلابی سیاسی که ممکن است به انقلاب اجتماعی بینجامد یا در برخی کشورها به چنین انقلابی تبدیل شود."