چکیده:
تقیه یکی از ارکان دین اسلام و مذهب شیعه و از مهمترین عوامل بقای مذهب شیعه و البته اسلام به شمار میآید. از طرفی بر اساس روایات شیعه مسأله تقیه همچنان و تا ظهور حضرت حجت(عج) جاری است و در زمانه ما هم به دلیل ایجاد نحلههای گوناگون مذهبی و گستردگی ارتباطات، یافتن مصداق تقیه از اهمیت والایی جهت ایمنی از خطراتی که مذهب شیعه را تهدید مینماید برخوردار است. این نوشتار که به سبک بنیادین و بر اساس مطالعات کتابخانهای مهیا شده، به معناشناسی تقیه در قرآن را بیان می دارد. همچنین فراهمسازی بستر عمل به تقیه و شرایط و مصادیق روشن آن را روشن میسازد، تا در ازای آن راهکارهای تقیه در جامعه کنونی پیاده گردند و به این واسطه، از بسیاری از مفاسد پرهیز از تقیه در جامعه کنونی جلوگیری شود.
خلاصه ماشینی:
در همین باب خداوند میفرماید: ﴿له معقبات من بین یدیه و من خلفه یحفظونه من أمر الله إن الله لا یغیر ما بقوم حتی یغیروا ما بأنفسهم و إذا أراد الله بقوم سوء فلا مرد له و ما لهم من دونه من وال ﴾ «برای انسان مأمورانی است که پی در پی، از پیش رو و از پشت سرش او را از حوادث غیر حتمی حفظ میکنند، اما خداوند سرنوشت هیچ قوم و ملتی را تغییر نمیدهد مگر آنکه آنها خود را تغییر دهند، و هنگامی که خدا اراده سویی به قومی به خاطر اعمالشان کند هیچ چیز مانع آن نخواهد شد و جز خدا سرپرستی نخواهند داشت»(الرعد/ 11) بر اساس این آیه شریفه باید گفت: رعایت تقیه به امامت ائمه اطهار به دلیل وجود یافتن مذاهب گوناگون در دین یگانه اسلام مرتبط است و اگر انبیایی که هم نبوت و رسالت داشتهاند و هم امامت و تقیه نکردهاند، دلیلاش عدم وجود مذاهب بوده است، ائمه اطهار(ع) که تنها امام هستند و نه پیامبر، باید برای قدرت بخشیدن به جنبه اجتماعی و گروهی گروه شیعیان در زمانه پس از رسول خاتم(ص) و ختم نبوت و رسالت، در مواضع خاص، در اصول و فروع مذهب، به رعایت تقیه بپردازند و این از مهمترین وظایف امامان در عصر غیبت است.