چکیده:
با توجه به تاثیرگذاری قطعی روش شناسی در شناخت علوم به معنای اعم ، به ویژه علوم انسانی ، مطالعات بنیادین برای کشف آن به عنوان مبادی دستیابی به علوم انسانی اسلامی در همه عرصه ها از جمله مطالعات و مکتب امنیتی به شمار می آید. روش شناسی مطلوب منبعث از آموزه های اسلامی ، قابلیت و ظرفیت شناخت و کشف قوانین و سنت های لایتغیر الهی را فارغ از معرفت های فردی مبتنی بر نسبی گرایی با رویکرد استناد قطعی و مستحضر به حجیت دینی برای سایرین ، خواهد داشت . مدعای این مقاله آن است که این شیوه در کشف حقیقت علم ، همان روش اجتهادی پویا منبعث از منابع چهارگانه در شناخت قوانین اسلام است و این شیوه در مطالعات و مکتب امنیتی نیز حاکم است . این ایده با بهره گیری از دیدگاه های ارائه شده در شیوة علمای اعلام و شاگردان حکمت متعالیه در تبیین روش شناسی اجتهادی اسلام در حوزه علوم انسانی برای دستیابی به روش شناسی در مطالعات امنیتی با تاکید بر مکتب امنیتی جمهوری اسلامی ایران ، تبیین خواهد شد.
خلاصه ماشینی:
بنابراین در مقابل به اصطلاح نواندیشان دینی که بین دین و معرفت دینی تفاوت قائل می شوند و برداشت دینی را برای همگان روا می دارند، در حالی که ممکن است معرفت افراد از یک گزاره متفاوت باشد و در نهایت به نسبیت انگاری برسد، در این دیدگاه تأکید می شود که معرفت دینی با اجتهاد دست یافتنی است و اینکه یک حقیقت وجود دارد و ما باید با هدایت وحی و با ابزار عقل یا اجماع (کارشناسان دینی و مجتهدین ) آن را کشف کنیم ؛ بنابراین کتاب و سنت به ما در کشف حقیقت کمک می کنند.
ما به برداشت عمیق ، تحلیلی و تولید علم یعنی کشف حقیقت معتقدیم ، اما تأکید بر آن است که اصالت مربوط به وحی و سنت های الهی برگرفته از کتاب و سنت است و عقل به عنوان ابزاری که با آن بتوان به حقیقت دست پیدا کرد، مطرح می شود؛ چنان که آیات «تبیان کل شی ء» یا «کل شی ء أحصیناه فی إمام مبین » رهنمون می شوند که کتاب و سنت مبنای همه کشف حقایق و علوم هستند و اساسا دستیابی به علوم انسانیـ اسلامی جز از این طریق غیرممکن است و در خوش بینانه ترین حالت چیزی شبیه معرفت های فردی مبتنی بر نسبی گرایی از اسلام و نیز غیرقابل استناد قطعی و مستحضر به حجیت دینی برای سایرین ، ارائه خواهد شد.