پارسایی و ریاکاری مقاله

"پارسایی و ریاکاری یوهان ولفگانگ فون گوته ترجمه:منا ناصر پارسائی،مقصد نیست،بلکه وسیله‌ای است تا از طریق آرامش معنوی محض به بالاترین فرهنگها دست یابیم. از اینجاست که می‌بینیم آنها که پارسایی را مقصد و مقصود فرض کرده‌اند،غالبا ریاکار شده‌اند. به نظر می‌رسد که دلیل نوشته شدن بعضی کتابها این نبوده است که خواننده با خواندن آن چیزی‌ بیاموزد بلکه مقصود این بوده که خواننده متوجه شود که مولف مختصر سوادی داشته است. اگر بعضی از افراد دائم خواهان آن نبودند که مانند عده‌ای دیگر رفتار کنند،انسانها همدیگر را بهتر می‌شناختند. انسانهای ممتاز بدین جهت بدتر از دیگران به نظر می‌رسند،که مردم چون نمی‌توانند خودشان را با آنها قیاس کنند،روی آنها دقیق می‌شوند. وقتی انسان در باب وضع جسمی و اخلاقی خودش تعمق می‌کند،معمولا خود را بیمار می‌یابد. برای اهل عمل آنچه اهمیت دارد درست انجام دادن کارها است. من تا به امروز ندیدم که مردم اهل عمل ناسپاس باشند. در واقع انسان وقتی می‌داند که کم بداند،چون دانایی تردید بر می‌انگیزد."