چکیده:
مهدویت به عنوان والاترین آموزه در فرهنگ سترگ اهل بیت(ع)، دارای واژگان و اصطلاحاتی چند است که برخی متناسب معارف این باور، معنایی ویژه به خود گرفته اند. از آنجایی که همواره در بهره مندی از دانش ها، بررسی واژگانی محتوای آن از جایگاه ویژه ای برخوردار است و اندیشوران بزرگ دینی، پیوسته در تبیین کلمه ها و اصطلاح های به کاررفته در متون دینی، تلاش های شایسته ای را از خود نشان داده اند. بررسی واژگانی این اصطلاحات می تواند به تبیین فراگیرتر آن یاری رساند.
در این پژوهش تلاش شده تا با پاسخ به این پرسش که از میان واژگان مهدوی، ظهور، قیام و خروج به چه معناست؟ و تا چه اندازه معنای لغوی در آن لحاظ شده است؟ و نیز آیا ظهور همان قیام است؟ و نیز چه واژگانی دیگر برای این اتفاق بزرگ به کار رفته است؟ به بررسی این واژگان از نظر لغت و اصطلاح، بر پایه روایت معصومان(ع) پرداخته شود.
بی تردید یافته های نو در این بررسی امتیاز این پژوهش است که در کمتر نوشتاری پیش از آن می توان سراغ داشت.
Mahdism، as the highest teachings on the great messianic culture of Ahlul-Bayt (alaihe salam)، has a few terms and expressions that have gained some special meanings fit for its learned condition. As vocabulary study of the content of any knowledge always draws benefit، it is of special importance and great religious thinkers have always made efforts to explain these terms and expressions used in religious texts. A scientific study of these terms can aid a more comprehensive explanation of it.
In this study، we have attempted to use the words from the infallible Imams on the basis of their narrative to answer several questions among Mahdavi terms، e.g. we aim to find out the definition of rise، appearance and exit and understand their meanings. Moreover، to what extent the literal meaning is intended? And whether the emergence coincides or is the same as uprising? And what other words are used to describe this big event? Undoubtedly، the new findings in response to these questions are the merits of this study which can be found in few papers written prior to this.
خلاصه ماشینی:
"که در آن شیخ صدوق با ذکر سند 1 نوشته است محمد بن مسلم گوید: از امام باقر( شنیدم که میفرمود: قائم ما منصور به رعب است و مؤید به نصر، زمین برای او درنوردیده شود و گنجهای خود را ظاهر سازد، پس از ادامه روایت در پاسخ به این پرسش که قائم شما کی خروج میکند؟ با اشاره به برخی نشانهها فرمود: إذا خرج أسند ظهره إلی الکعبه و اجتمع إلیه ثلاثمائه و ثلاثه عشر رجلا و أول ما ینطق به هذه الآیه بقیت الله خیر لکم إن کنتم مؤمنین ثم یقول أنا بقیه الله فی أرضه و خلیفته و حجته علیکم فلا یسلم علیه مسلم إلا قال السلام علیک یا بقیه الله فی أرضه فإذا اجتمع إلیه العقد و هو عشره آلاف رجل خرج فلا یبقی فی الأرض معبود دون الله عز وجل...
در روایتی دیگری نیز امام صادق( به طور روشن از ظهور با عنوان خروج یاد کرده است آنجا که میفرماید: صاحب هذا الأمر تغیب ولادته عن هذا الخلق کی لا یکون لأحد فی عنقه بیعه إذا خرج و یصلح الله عز و جل أمره فی لیله واحدة؛ (شیخ صدوق، 1395، ج2، ص480) ولادت صاحب الامر بر این مردم نهان است تا چون خروج کند بیعت هیچ کس بر گردنش نباشد و خدای تعالی امر وی را در یک شب اصلاح فرماید."