چکیده:
نامیرایی و سیالیت اسطوره ها باعث شده است که آنها همواره در ناخودآگاه انسان ها در طول اعصار تداوم یابند ویکی از اجزای جداییناپذیر زندگی آدمی محسوب شوند؛ به گونه ای که تداوم زندگی بشر از لحاظ معناشناختی بدون حضور اسطوره ها غیرممکن به نظر میرسد؛ زیرا اسطوره ها همواره پاسخی شگرف ، برای یکی از بنیادیترین بحران های انسان در تمام ادوار، یعنی میل به جاودانگی بوده اند. این پژوهش مضامین اصلی پدیدآورندة میل به جاودانگی و دلیل تقارن و استفاده از ساختارهای یکسان در آیین ها و اقوام مختلف ، برای رهایی از زمان و مکان و نیل به جاودانگی را با روشی تحلیلی- استنادی بررسی میکند. اسطوره هایی همچون بازگشت ازلی، اسطورة باروری، رستاخیز، بازگشت به دوران کودکی، بازگشت به وحدت و اسطورة نویسنده شدن ، از جمله بن مایه های اسطوره ای هستند که گریزگاهی به جاودانگی در بطن آنها وجود دارد و به دلیل کارکرد مشترک ذهن اسطوره ای (ناخودآگاه جمعی) ساختار شکل گیری مضامین نام برده تقریبا یکسان است .
خلاصه ماشینی:
در کتاب های الیاده بیشترین رویکرد به مضامین جاودانگی با رویکرد اسطوره شناسی مشاهده میشود که به صورت پراکنده مستنداتی در کتب تألیفی ایشان یافت شد؛ همچنین جیمز فریزر، جوزف کمبل و داریوش شایگان دربارة اسطورة بازگشت به ازلیت ، رستاخیز و باروری آرائی دارند که در مقاله مورد استناد واقع شده است و درکتب دیگر نیز جسته گریخته به این مسأله توجه کرده اند.
» (الیاده ١٣٩١: ٧٧) اسطورة باروری باروری نه تنها در انسان ، بلکه در تمامی موجودات یکی از اساسیترین امیال محسوب میشود و از دیرباز بسیاری از افراد احساس «شدن » و تداوم خود را در ادوار مختلف از این رهگذر دنبال کرده اند و به نظر میرسد از منظر زیستی و فیزیولوژیکی، مهم ترین راهی که نوعی از جاودانگی را القاء میکند، اسطورة باروری است .
٢. جاودانگی با رویکردی تأویلی در برخی از مضامین اسطوره ای بازگشت به کودکی از منظر زیست شناسی از آن رو که اولین تجربه و آگاهی از بودن در دوران کودکی اتفاق میافتد و پیش از آن دوران زمانی برای انسان قابل تصور نیست و هویت و هستۀ اولیه شخصیت در این زمان شکل میگیرد و از طرفی تمام اعمال دوران کودکی به دلیل بدیع بودنشان به نوعی شگفت انگیز و رمزآمیز تلقی میشوند و گویی در آن دوران در برخورد با هر پدیده واکنش هر کودک در پی دریافت رازی از دل امور روزمره است ، همین جنبۀ کشف و رازآلود بودن نگاه کودک در بیانی تأویلی ازلیت آفرینش است و انسان ها در بزرگسالی با یادآوری و بازتولید و جستن از قید زمان و قرار گرفتن در فضای آن زمان اسطورة بازگشت (که جلوه ای از جاودانگی را به همراه خود دارد) را یادآور میشوند.