چکیده:
یافتن علت اصلی تصادفات جاده ای به دلیل طبیعت پیچیده تصادفات و چندعلته بودن آ نها امری
دشوار می باشد. یکی از عوامل موثر در تصادفات جاده، پدیده خیرگی ناشی از نور خورشید است که
معمولا در مسیرهایی رخ می دهد که با منطق دشتی و تپه ماهوری و در راستای عمومی شرقی- غربی
طراحی شده اند. این پدیده در ساعات ابتدایی طلوع خوشید و در ساعات انتهایی غروب رخ می دهد
که محل قرارگیری خوشید بوده و زاویه تابش آن به نحوی است که نور مستقیما به چشم راننده وارد
می شود و باعث محدودیت دید رانندگان و نتیجتا افزایش احتمال تصادفات می شود. هدف از انجام
این پژوهش، تعیین میزان تاثیر عامل خیرگی نور خورشید بر وقوع تصادفات جاده ای است.
در این تحقیق، مسیر مواصلاتی تهران- مشهد که یکی از مسیرهای پرتردد و با آمار تصادف زیاد
است، انتخاب شد. با توجه به توپوگرافی منطقه موردمطالعه و راستای عمومی مسیر، قطعات زیادی
از این مسیر مستعد پدیده خیرگی نور خورشید می باشند؛ لذا پس از قطعه بندی مسیر بر اساس زاویه
عمومی آن نسبت به راستای تابش خورشید از طلوع تا غروب، ساعاتی از روز که طی شش ماه اول
و دوم سال در آن خیرگی نور خورشید وجود دارد، مشخص شد و سپس با بررسی فراوانی تصادفات
ر خداده در این ساعات نسبت به ساعات دیگر روز، میزان تاثیر این پدیده موردمطالعه قرار گرفت.
روش انجام این تحقیق، توصیفی- تحلیلی است. برای تجزیه وتحلیل داده ها از آزمون همبستگی
پیرسون و رگرسیون استفاده شد. بر اساس نتایج،63/6درصد تصادفات جاده ای استان توسط 4 عامل
عجله و شتاب، خواب آلودگی و خستگی، ناآشنایی با جاده و خیرگی نور خورشید تبیین می شوند که
تاثیر خیرگی ناشی از نور خورشید در وقوع تصادفات جاد های برو ن شهری ازای نبین، 14 درصد تصادفات ناشی از خیرگی نور خورشید می باشد. یکی از راهکارهای پیشنهادی برای اصلاح این مشکل، تغییر زاویه مسیر با انحراف های کوچک به سمت چپ و راست و به شکل متناوب است که علاوه بر دورن شدن مسیر از محور موردنظر باعث رفع محدودیت دید راننده در برابر نور خوشید می شود.