چکیده:
سرمایهی فرهنگی یکی از انواع سرمایهای است که در تحلیل بوردیو (1977) مطرح شده است. به دنبال مطرح شدن مفهوم سرمایهی فرهنگی در حوزهی جامعهشناسی، پژوهشهای مختلفی انجام شده است که با عناوین مختلف به بررسی رابطهی بین سرمایهی فرهنگی و دیگر متغیرها مانند موفقیت تحصیلی پرداختهاند. پژوهش حاضر به بررسی تاثیر سرمایهی اجتماعی بر سرمایهی فرهنگی معلمان استان همدان و شهرستانهای تابعه در بین نمونهی 376 نفری پرداخته است و از نظریهی سرمایهی فرهنگی بوردیو و پاتنام جهت تنظیم فرضیههای پژوهش استفاده شده است. روش نمونهگیری بصورت خوشهای و جهت گردآوری دادهها از پرسشنامهی بسته و در طیف لیکرت استفاده گردیده است و جمعیت نمونه در هر خوشه از طریق نمونهگیری تصادفی انتخاب شدهاند، از طریق نرمافزار SPSS وAMOS نسخهی 23 و با استفاده از فرمولهای رگرسیون و تحلیل مسیر به تحلیل دادهها پرداخته شده که در نهایت این نتایج به دست آمده است، به ازای یک واحد افزایش در سرمایهی اجتماعی، آگاهی، اعتماد عمومی و مشارکت اجتماعی به ترتیب 50%، 43%، 29% و 31% افزایش در سرمایهی فرهنگی کاملا مشهود میباشد و به این ترتیب میتوان معنیدار بودن تاثیر متغیرهای مستقل بر متغیر وابسته (سرمایهی فرهنگی) را تایید نمود.
خلاصه ماشینی:
روش نمونهگیری بصورت خوشهای و جهت گردآوری دادهها از پرسشنامهی بسته و در طیف لیکرت استفاده گردیده است و جمعیت نمونه در هر خوشه از طریق نمونهگیری تصادفی انتخاب شدهاند، از طریق نرمافزار SPSS وAMOS نسخهی 23 و با استفاده از فرمولهای رگرسیون و تحلیل مسیر به تحلیل دادهها پرداخته شده که در نهایت این نتایج به دست آمده است، به ازای یک واحد افزایش در سرمایهی اجتماعی، آگاهی، اعتماد عمومی و مشارکت اجتماعی به ترتیب 50%، 43%، 29% و 31% افزایش در سرمایهی فرهنگی کاملا مشهود میباشد و به این ترتیب میتوان معنیدار بودن تأثیر متغیرهای مستقل بر متغیر وابسته (سرمایهی فرهنگی) را تأیید نمود.
به اعتقاد پوتنام، در نتیجه اعتماد در دو سطح فردی و اجتماعی است که جامعه به سوی جامعهای شاد که همه و همه به نوعی در تعالی آن همکاری دارند پیش خواهد رفت که در نهایت چنین جامعهای قادر خواهد بود هر چه بیشتر به هدف خود در جهت رسیدن به توسعهی پایدار در کلیهی ابعاد زندگی و بطور خاص توسعهی شهری پایدار نزدیک گردد؛ بنابراین میتوان گفت، سرمایهگذاری بر روی سرمایهی اجتماعی بعنوان یک عامل مؤثر و نیز پیشبینی کنندهی قوی در تعیین میزان شادمانی شهروندان و سطح کیفی زندگی در یک اجتماع شهری بیش از سرمایهگذاریهای اقتصادی میتواند کارآمدباشد (میرشاه جعفری و همکاران، 1381: 58-51).